Kazimierz Ciuruś
| Kazimierz Ciuruś | |||
| mgr inż. budownictwa, przedsiębiorca, dyrektor budów | |||
| |||
| Data urodzenia | 28 lutego 1940 | ||
| Data śmierci | 27 stycznia 2020 | ||
| Miejsce śmierci | Szczecin | ||
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Centralny w Szczecinie (kw. 86C-12-02) | ||
| Lokalizacja grobu | zobacz na mapie | ||
Kazimierz Ciuruś (1940-2020) – mgr inż. budownictwa, przedsiębiorca, dyrektor budów
Życiorys
Kazimierz Ciuruś urodził się 28 lutego 1940 roku w Rubinkowie (obecnie dzielnica Torunia) w wielodzietnej rodzinie. Był synem Piotra, rolnika. Matka była zubożałą szlachcianką.
Po ukończeniu Technikum Budowlanego w Toruniu przyjechał do Szczecina, gdzie w 1960 roku podjął studia na Wydziale Budownictwa i Architektury Politechniki Szczecińskiej. Dyplom magistra inżyniera uzyskał na podstawie pracy pisanej pod kierunkiem prof. Tomisława Matyszewskiego.
Po studiach został zatrudniony w Szczecińskim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego, kierowanym przez Stanisława Malca. Tu zdobywał pierwsze szlify inżynierskie. Od 1972 roku pracował w „Keramzycie”, gdzie powierzono mu kierownictwo nad inspektorami nadzoru. W 1974 roku przeniósł się do Pomorskiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu. Z ramienia tej firmy został skierowany na budowę Elektrowni „Dolna Odra” w Nowym Czarnowie k. Gryfina, będącej nie tylko największą w tych latach inwestycją w regionie, ale i jedną z większych w kraju. Tu pracował m.in. pod kierunkiem inż. inż. Władysława Dulibana i Stefana Szumiaty. Mimo młodego wieku zwrócił na siebie uwagę obu dyrektorów sporym już doświadczeniem zawodowym. Doceniono m.in. jego fachowość, zmysł organizacyjny oraz umiejętność współpracy z ludźmi. Wkrótce po oddaniu do użytku pierwszego bloku energetycznego, dołączył do kadry kierowniczej, zostając w wieku 34 lat zastępcą dyrektora budowy. Z „Dolną Odrą” związany był do 1978 roku.
Później samodzielnie kierował rozbudową Fabryki Maszyn Budowlanych FAMABUD w Szczecinie przy ul. Cukrowej i budową Świnoportu IV w Świnoujściu.
W 1979 roku wyjechał na kontrakt do Północnej Afryki. Pod jego kierunkiem prowadzono budowę elektrowni w El Homs (Al-Khums) w Libii k. Trypolisu. Podczas tych prac kierował kilkutysięczną załogą, współpracując z zachodnim inwestorem i partnerami. Za granicą zapoznał się z nowoczesnymi technologiami, z których korzystał na kolejnych budowach w kraju i w Niemczech. Budowa tej bardzo nowoczesnej jak na tamte lata elektrowni przyniosła Polsce kilkudziesięciomilionowe zyski w dolarach.
Do Szczecina powrócił w 1983 roku. Objął stanowisko zastępcy dyrektora w macierzystym Pomorskim Przedsiębiorstwie Budowy Elektrowni i Przemysłu. Kierował kilkoma inwestycjami. Pod koniec lat 80. wyjechał do Sudanu na budowę elektrowni w Chartumie.
Ponownie do Szczecina powrócił w 1990 roku, w okresie przemian ustrojowych w Polsce. Wspólnie z kolegami Mirosławem Rogińskim i Janem Konwińskim stworzył Przedsiębiorstwo Budowlane CIROKO sp. z o.o., którego nazwa powstała od pierwszych liter nazwisk właścicieli firmy. W ramach firmy realizował budowę mieszkań komunalnych, apartamentów i lokali usługowych, a także całych osiedli mieszkaniowych w Szczecinie i w innych miastach regionu, głównie w Świnoujściu. Budował również zagranicą. W późniejszych latach otworzył filie firmy w Niemczech i w Norwegii. Od 2001 roku był członkiem Rady Nadzorczej P.B. CIROKO sp. z o.o.
Był członkiem Lions Clubu „Magnolia” w Szczecinie i Business Centre Clubu.
W powszechnej opinii uchodził za doskonałego fachowca i przełożonego. Był jedną z najważniejszych postaci szczecińskiego budownictwa.
Miał dwóch synów - Wojciecha Bernarda (ur. 1969) i Jerzego Andrzeja (ur. 1970), którzy również pracują w branży budowlanej.
Zmarł 27 stycznia 2020 roku w Szczecinie. Został pochowany 30 stycznia na Cmentarzu Centralnym (kw. 86C-12-02).
Ważniejsze inwestycje
- gmach „Luxpolu” w Stargardzie Szczecińskim
- elewator w Pyrzycach
- wieża telewizyjna k. Nowogardu
- kompleks mieszkalno-usługowy przy ul. Narutowicza (CIROKO)
- osiedle Pod Klonami (CIROKO dla Towarzystwa Budownictwa Społecznego)
- osiedle dla POLNORD SA na terenie dawnej Selfy (CIROKO)
- siedziba ZUS przy ul. Citroena (CIROKO)
Indywidualne i zespołowe nagrody i wyróżnienia
- 1996 – laureat konkursu „100 Najlepszych Pomorza Zachodniego” za wyniki finansowe osiągnięte w roku 1995
- 1998 – „Złota Rybka” i tytuł Biznesmena Roku 1997 w plebiscycie „Gazety Wyborczej”
- 2003 – nagroda „Budowa roku 2003” przyznana przez Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa
- 2004 – „Bezpieczna Budowa 2004” - nagroda przyznana przez Państwową Inspekcję Pracy za budynek mieszkalny przy ul. Markiewicza 4 w Świnoujściu (CIROKO)
- 2005 – nominacja w konkursie „Pracodawca roku w Budownictwie”, zorganizowanym przez Polski Związek Pracodawców Budownictwa
- 2006 – „Pracodawca roku z Budownictwie” – nagroda za wybitne osiągnięcia wniesione w rozwój budownictwa, przyznana przez Polski Związek Pracodawców Budownictwa
- 2008 – „Bezpieczna Budowa 2008” - nagroda przyznana za budynek mieszkalno-usługowy przy ul. Sławomira 4 i 5 w Szczecinie (CIROKO)
- 2008 – „Złota Kielnia z różą” – nagroda przyznana przez Ogólnopolski Dwutygodnik Budowlany „Profile” (CIROKO)
- 2010 – Buława Nestora Przedsiębiorczości
- 2012 – I miejsce w kategorii firm średnich w rankingu Firmy Rodzinne Roku 2012 prezentowanym przez redakcje „Newsweeka”
- 2018 – Nagroda Prezydenta Miasta Świnoujście „Tryton 2018” w kategorii Gospodarka i Przedsiębiorczość za obiekt Apartamenty RONDO w Kwartale Róży Wiatrów (CIROKO)
Odznaczenia
- 2009 – Medal 75-lecia Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa
- 2011 – Medal za Zasługi dla Miasta Szczecina
Ciekawostki
- Sylwetkę Kazimierza Ciurusia przybliża w barwny sposób Piotr Zieliński w Okruchach pamięci. Szczecińskim alfabecie wspomnień (Wydawnictwo Germa, Szczecin 1999, s. 31-37)
Bibliografia
- Grzegorz Dowlasz, Kazimierz Ciuruś 1940-2020, „Kurier Szczeciński” z dn. 28 stycznia 2020
- Piotr Zieliński, Okruchy pamięci.Szczeciński alfabet wspomnień, Wydawnictwo Germa, Szczecin 1999
Inne źródła
- Materiały promocyjne firmy CIROKO
