Monika Szwaja
| Monika Szwaja | |||
| pisarka, dziennikarka telewizyjna, pedagog, | |||
| |||
| Data urodzenia | 12 grudnia 1949 | ||
| Miejsce urodzenia | Krobielewko | ||
| Data śmierci | 22 listopada 2015 | ||
| Miejsce śmierci | Szczecin | ||
| Miejsce spoczynku | Cmentarz Centralny w Szczecinie (kw. 25B-5-1) | ||
| Lokalizacja grobu | zobacz na mapie | ||
Monika Szwaja (1949-2015) – pisarka, dziennikarka telewizyjna, pedagog
Życiorys
Monika Zofia Szwaja urodziła się 12 grudnia 1949 roku w Krobielewku (pow. skwierzyński). W 1967 roku ukończyła V Liceum Ogólnokształcące w Szczecinie. Studiowała polonistykę na UAM w Poznaniu.
W 1967 roku związała się z Ośrodkiem Telewizyjnym w Szczecinie. Przechodziła tam różne stopnie kariery zawodowej. Pracowała m.in w laboratorium telewizyjnym, potem była asystentką reżysera montażu, dysponentem, inspektorem programu, reporterką Kroniki. W redakcji publicystyki zrealizowała liczne autorskie programy i filmy dokumentalne. Współpracowała również z warszawską redakcją reportażu i dokumentu TVP. Po wprowadzeniu stanu wojennego została zwolniona z Telewizji. Wyjechała w Karkonosze, gdzie w miejscowości Podgórzyn przez dwa lata pracowała jako nauczycielka języka polskiego i historii. Przez kolejnych sześć lat uczyła w szkołach szczecińskich. Do Telewizji powróciła w 1989 roku. Pracę w szczecińskim Ośrodku TVP zakończyła na stanowisku komentatora.
Od 2002 roku zajmowała się wyłącznie pisaniem książek, z których wszystkie stały się prawdziwymi bestsellerami. Niektóre z nich miały kilka wydań. Akcja większości z książek rozgrywa się w Szczecinie. Prowadziła także własne wydawnictwo SOL, w którym publikowane są książki w czterech seriach: „Monika Szwaja”, „Monika Szwaja poleca”, „Dla Eli”, „Autorska”. Była autorką tekstu hymnu Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej I stopnia w Szczecinie.
W 2004 roku pisarka została wyróżniona honorowym tytułem Ambasador Szczecina.
Syn Wawrzyniec (ur. 1984) pracuje jako dźwiękowiec w rozgłośni Polskiego Radia w Szczecinie.
Zmarła 22 listopada 2015 roku w Szczecinie po długiej i ciężkiej chorobie. Została pochowana 28 listopada na Cmentarzu Centralnym (kw. 25B-5-1).
Twórczość
Książki
- 2004 – Zapiski stanu poważnego - Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa
- 2004 – Romans na receptę - Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa
- 2005 – Jestem nudziarą - Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa
- 2005 – Stateczna i postrzelona - Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa
- 2005 – Artystka wędrowna - Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa
- 2006 – Dom na klifie - Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa
- 2006 – Powtórka z morderstwa - Wydawnictwo Prószyński i S-ka, Warszawa
- 2007 – Klub mało używanych dziewic - Wydawnictwo Sol, Grójec (wyd. II - 2010)
- 2008 – Dziewice, do boju! - Wydawnictwo Sol, Grójec (wyd. II - 2010)
- 2008 – Zatoka trujących jabłuszek - Wydawnictwo Sol, Grójec (wyd. II - 2010)
- 2009 – Gosposia prawie do wszystkiego - Wydawnictwo Sol, Grójec
- 2010 – Zupa z ryby fugu - Wydawnictwo Sol, Grójec
- 2011 – Nie dla mięczaków - Wydawnictwo Empik, Warszawa
- 2011 – Matka wszystkich lalek - Wydawnictwo Sol, Grójec
- 2013 – Anioł w kapeluszu - Wydawnictwo Sol, Grójec
- 2016 – Słońce świeci wszystkim (opowiadania) – Wydawnictwo Sol, Grójec
- 2017 – Dupersznyty, czyli zapiski stanu szwajowego - Wydawnictwo Sol, Grójec
Telewizja (wybór)
- 2000 – Piknik z Telewizją
- 2000 – Publicysta roku 1999
- 2002 – Spacerkiem po Telewizji
Radio (wybór)
- 2011 – Zupa z ryby fugu (powieść w odcinkach)
Nagrody i wyróżnienia
- 1993 – „Publicysta Roku 1992”, tytuł przyznawany przez Stowarzyszenie Dziennikarzy RP
- 1996 – „Publicysta Roku 1995”, tytuł przyznawany przez Stowarzyszenie Dziennikarzy RP
Odznaczenia
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Złoty Krzyż Zasługi
Bibliografia
- Encyklopedia Szczecina Suplement 2 (pod red. Tadeusza Białeckiego), Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 2007
- Słowem i piórem. 50 lat dziennikarstwa na Pomorzu Zachodnim (pod red. Tadeusza Białeckiego), SDRP, Szczecin 1996
