Regalica
| Regalica | |||
| |||
| Uchodzi do | Jezioro Dąbie, Odra | ||
| Miejsce ujścia | Szczecin | ||
| Dawna nazwa | Rgilica; Wielka Regalica | ||
| Nazwa niemiecka | Grosse Reglitz | ||
| Lokalizacja źródła | Odra Wschodnia, Szczecin | ||
Regalica (także Rgilica; Wielka Regalica, niem. Grosse Reglitz)[1]) – nazwa wschodniego ramienia Odry obowiązująca poniżej części Szczecina – Klucza do jeziora Jezioro Dąbie[2]. Pomiędzy Regalicą a głównym nurtem Odry znajduje się obszar zwany Międzyodrzem. Z Odrą Zachodnią łączą ją: Skośnica, sztuczny Kanał Leśny, Parnica oraz wiele kanałów na Międzyodrzu. Regalica odbiera część wód z Odry Wschodniej i uchodzi do Dąbia. Dalej wody przechodzą przez kanały Czapina, Babina oraz Iński Nurt do głównego biegu Odry. Najbardziej zmieniony został odcinek rzeki na wysokości Zdrojów, obecny fragment zwany Martwą Wodą był dawniej częścią wyspy Siedlińska Kępa, a z dawnego nurtu, częściowo zasypanego, pozostała zatoka zw. Starą Martwą Wodą. Dopływy: Obnica, Parnica, ramiona boczne: Cegielinka, Martwa Woda.
Infrastruktura
Nad Regalicą położone prawobrzeżne osiedla Szczecina: Klucz, Podjuchy, Zdroje i Dąbie. Rzeka stanowi również naturalną granicę pomiędzy dzielnicami Szczecina Prawobrzeżem i Śródmieściem.
Drogi i mosty nad Regalicą (licząc od południa):
- kolejowy most zwodzony w Podjuchach,
- Most Gryfitów w ciągu Autostrady Poznańskiej
- most im. 1 Armii Wojska Polskiego (zamknięty dla ruchu)
- most kolejowy w ciągu linii kolejowej nr 351 (w sąsiedztwie mostu im. 1 Armii WP)
- Most Pionierów Miasta Szczecina
- Most Cłowy
Nazwa
Od Parnicy do ujścia do jeziora Dąbie, rzeka przybiera nazwę Mienia (niem. Mönne). Nazwa Regalica pochodzi od słowiańskiego wyrazu „rega”, czyli odnoga. Nazwę Regalica wprowadzono urzędowo w 1949 roku, zmieniając poprzednią niemiecką nazwę Grosse Reglitz[3].
Przypisy
- ↑ Terebucha, Eugeniusz Port szczeciński w: Szczecin miasto-port-okolice, Polskie Towarzystwo Geograficzne w Szczecinie, Święto Morza 1947
- ↑ Komisja Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych: Hydronimy. Izabella Krauze-Tomczyk, Jerzy Ostrowski (oprac. red.). T. 1. Cz. 1: Wody płynące, źródła, wodospady. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006. ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ M.P. z 1949 r. Nr 17, poz. 225, s. 4