Roman Łyczywek

	dr Roman Łyczywek
	prawnik, adwokat, harcmistrz, działacz kultury
	(fot. Ewa Łyczywek)
	(fot. Ewa Łyczywek)
Data urodzenia	8 lutego 1916
Miejsce urodzenia	Odolanów
Data śmierci	4 października 1994
Miejsce śmierci	Szczecin
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Szczecinie (kw. 44-1-25)
Lokalizacja grobu	zobacz na mapie

Odznaka Honorowa Gryfa Zachodniopomorskiego

Roman Łyczywek (1916-1994) – doktor nauk prawniczych, adwokat, pedagog, harcmistrz, publicysta, działacz kultury, pionier Szczecina

Życiorys

Roman Łyczywek urodził się 8 lutego 1916 roku w Odolanowie k. Ostrowa Wlkp. Był synem Franciszka i Michaliny z Michałowskich. Miał troje rodzeństwa. Pochodził z rodziny o żywych tradycjach patriotycznych. Jego dziadek Jan Nepomucen Łyczywek był powstańcem styczniowym. Ojciec uczestnikiem powstania wielkopolskiego.

Prawdopodobnie około 1921 roku rodzina Łyczywków opuściła Odolanów i przeniosła się do Poznania.

W 1922 roku Roman Łyczywek rozpoczął naukę w szkole podstawowej przy ul. Berwińskiego na Łazarzu. Niezwykle uzdolniony, na wniosek dyrektora Antoniego Borzuckiego, w wieku 9 lat został przyjęty do Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, słynnego „Marcinka” (1925). Tu uczył się m.in. greki i łaciny. W 1927 roku wstąpił do antysanacyjnej Narodowej Organizacji Gimnazjalnej. Współpracował z miesięcznikiem „Orlęta”, w którym w latach 1931-1932 opublikował kilka artykułów. W 1928 roku został członkiem 14 Poznańskiej Drużyny Harcerzy im. Hetmana Stefana Żółkiewskiego („Błękitna Czternastka”). W okresie międzywojennym zdobył wszystkie sprawności i stopnie harcerskie, z Harcmistrzem Rzeczypospolitej włącznie. Był wychowawcą młodzieży harcerskiej.

W 1933 roku podjął studia na Wydziale Prawa i Ekonomii Uniwersytetu Poznańskiego. W czasie studiów został prezesem Akademickiego Koła Harcerskiego im. Heliodora Święcickiego (1937-1938). Wstąpił do Młodzieży Wszechpolskiej, a później do Związku Młodych Narodowców. Tu zapoznał się z koncepcją przyłączenia do Polski prastarych ziem słowiańskich, m.in. Szczecina.

Po uzyskaniu w 1937 roku dyplomu magistra prawa, rozpoczął aplikację adwokacką w kancelarii adwokata dra B. Jagielskiego w Poznaniu. Po zmianie przepisów o ustroju adwokatury, rozpoczął aplikację sądową. Dzięki biegłej znajomości języka francuskiego odbył trzymiesięczną praktykę w konsulacie polskim w Tuluzie. W 1939 roku ukończył studia z zakresu ekonomii politycznej. Już po latach, w 1962 roku uzyskał stopień doktora prawa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Po wybuchu wojny jego rodzina została wysiedlona do Garbatki w Generalnym Gubernatorstwie. Tam, wkrótce po aresztowaniu, zmarli jego ojciec i najstarszy brat Stefan. Brat Zenon został zamordowany w Auschwitz.

We wrześniu 1939 roku Roman Łyczywek podjął próbę przedarcia do Warszawy i wstąpienia do wojska. Zawrócony przez Niemców, powrócił do Poznania. Wraz z przyjaciółmi i kolegami ze studiów wstąpił do konspiracyjnej organizacji „Ojczyzna” założonej przez ks. Józefa Prądzyńskiego. Wkrótce został członkiem też odrodzonego podziemnego harcerstwa. W nim objął stanowisko konspiracyjnego komendanta Wielkopolskiej Chorągwi ZHP (od końca września 1939 Szare Szeregi). W 1940 roku, zagrożony aresztowaniem, przedostał się do Radomia. Tu podjął pracę referenta w Wydziale Ogólnym w Zarządzie Miejskim.

W 1942 roku przeniósł się do Warszawy. Do 1944 roku pracował w zakładach Philipsa. Wkrótce ukończył tajną aplikację sądową i zdał egzamin sędziowski. Równocześnie pod pseudonimami „Gród”, „Grodzki” i „Mateusz” kontynuował działalność w podziemnym harcerstwie. Został komendantem Chorągwi „Chrobry”, do której należeli harcerze z Wielkopolski, i zastępcą kierownika Wydziału Zachodniego Głównej Kwatery (kryptonim „Pasieka”) Szarych Szeregów. Równocześnie działał w Wydziale Zachodnim Departamentu Informacji Rządu Londyńskiego. Wstąpił do Związku Walki Zbrojnej (późniejsza Armia Krajowa). Jako oficer bez stopnia uczestniczył w powstaniu warszawskim w Batalionie im. Kilińskiego. W oddziale kpt. „Sęka” brał udział w walkach m.in. o budynek PAST-y i Poczty Głównej. Jeszcze podczas powstania (7 września) wziął ślub z zaprzyjaźnioną z okresu dzieciństwa Krystyną Wizą ps. „Iga”. Świadkami tej wojennej uroczystości byli, kierownik Wydziału Organizacyjnego Sekcji Zachodniej Departamentu Informacji Delegatury Rządu, przyszły dziennikarz i publicysta Edmund Męclewski oraz Adam Pohl ps. „Kuba”, który razem z „Igą” służył w batalionie Łukasińskiego. Po upadku powstania wraz z żoną dostał się do obozu przejściowego dla ludności cywilnej w Pruszkowie. Dzięki pomocy podziemnej organizacji „Ojczyzna”, zamieszkał w Brwinowie. Wkrótce w poszukiwaniu matki i siostry wyjechał do Krakowa.

Tuż po przejściu frontu przeniósł się do Katowic, gdzie podjął pracę w nowo utworzonym Polskim Związku Zachodnim. Redagował dwutygodnik „Sprawy Zachodnie” poświęcony tzw. ziemiom odzyskanym.

Po kilku miesiącach wyjechał do Poznania, gdzie został zatrudniony jako asesor sądowy. Współpracował równocześnie z Instytutem Zachodnim. Należał do współzałożycieli „Dziennika Zachodniego”. W maju 1945 roku ukończył aplikację i został wpisany na listę adwokatów Izby Poznańskiej, później także Izby Gdańskiej z siedzibą w Szczecinie. Niemal od początku związał się ze Stronnictwem Pracy. Był członkiem Rady Naczelnej i Głównego Komitetu Wykonawczego SP.

W lipcu 1945 roku, realizując swoje życiowe marzenie, zamieszkał w Szczecinie na stałe. Na prośbę ówczesnego prezydenta miasta, Piotra Zaremby, 1 sierpnia objął funkcję radcy prawnego przy Zarządzie Miasta Szczecina i sekretarza Komitetu Osiedleńczego. Wkrótce otworzył także pierwszą kancelarię adwokacką w mieście przy ul. Polonii Zagranicznej (obecnie Rayskiego) 23.

W tym samym roku został członkiem rady nadzorczej Spółdzielni Wydawniczej „Polskie Pismo i Książka”. Wszedł w skład komitetu redakcyjnego pisma „Szczecin. Tygodnik Miasta Morskiego” (czerwiec 1946), którego zadaniem była popularyzacja idei polskiego Szczecina, jego historii i gospodarki morskiej. Już wówczas na łamach tego pisma w artykule Zagadnienie wyższej uczelni w Szczecinie optował za powołaniem do życia w mieście uniwersytetu. W Szczecinie powrócił również do działalności w harcerstwie. W latach 1946-1948 był członkiem Komendy Chorągwi ZHP.

W okresie stalinowskim brał udział w wielu procesach politycznych. Znany był ze swej odwagi i bezkompromisowości. Pod koniec lat czterdziestych razem z żoną został aresztowany i przez kilka miesięcy więziony (1949-1950) za rzekomy współudział w głośnej sprawie André Robineau – pracownika konsulatu francuskiego w Szczecinie podejrzanego o szpiegostwo.

Nawiązując do wcześniejszej idei otwarcia w Szczecinie uniwersytetu, w 1953 roku pod auspicjami Zrzeszenia Prawników Polskich i Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego zorganizował dwuletnie studium prawno-ekonomiczne, na którym zajęcia prowadzili wykładowcy z Akademii Handlowej i uniwersytetu w Poznaniu. Mimo dużego zainteresowania tą forma nauczania, placówka ta nie zyskała jednak uznania w oczach władz lokalnych i partyjnych i wkrótce została zamknięta.

Działał w Radzie Adwokackiej w Szczecinie, piastując w latach 1956-1959 godność wicedziekana. W latach 1960-1963 był członkiem Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich w Warszawie, a w 1973 członkiem Rady Programowej przy Naczelnej Radzie Adwokackiej. W latach 1965-1968 działał w Komisji Kodyfikacyjnej prawa karnego przy Ministrze Sprawiedliwości. Od września 1974 roku był członkiem Zespołu ds. Wymowy Sądowej, działającego w ramach Ośrodka Badawczego Adwokatury. Od 1987 roku ponownie prowadził własną kancelarię adwokacką.

Od 1978 roku angażował się w działalność Komitetu Społecznej Samoobrony KOR oraz Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatel (ROPCiO). Z chwilą powstania w 1980 roku „Solidarności”, związał się z tym związkiem. Był radcą prawnym Komitetu Zakładowego „S” Pracowników Zakładów Poligraficznych i honorowym doradcą KKK Pracowników Poligrafii. W stanie wojennym został obrońcą w procesach działaczy opozycyjnych, m.in. Andrzeja Milczanowskiego, Edmunda Bałuki i Mariana Jurczyka. Działał także w Komitecie Pomocy dla Internowanych.

Był cenionym nauczycielem akademickim, patronem wielu szczecińskich adwokatów, wybitnym znawcą prawa karnego. Od 1946 roku wykładał na uniwersytetach w Poznaniu, Warszawie, Lublinie i we Wrocławiu, a od 1985 roku także na nowo powstałym uniwersytecie w Szczecinie. Był autorem ok. 700 publikacji i artykułów z zakresu prawa oraz historii adwokatury, które w większości publikował na łamach „Palestry” (ok. 400). Ze względu na poglądy polityczne niektóre ze swoich prac wydał w drugim obiegu, m.in. Zarys adwokatury polskiej i Historię adwokatury warszawskiej. Jeszcze w 1973 roku zainicjował prace nad Słownikiem biograficznym adwokatów polskich, który miał stać się dziełem jego życia. Był również redaktorem naczelnym tej publikacji (wyd. 1985). Po jego śmierci prace nad Słownikiem były kontynuowane przez Tadeusza Burakowskiego.

Jako publicysta zadebiutował jeszcze w latach trzydziestych (miesięcznik „Orlęta”). W pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej pisał głównie o sprawach gospodarczych, ekonomicznych i społecznych, dotyczących Ziem Zachodnich i Szczecina. W kolejnych latach poza tematyką prawniczą w swoich artykułach poruszał zagadnienia historyczne (słynne mowy sądowe, historia adwokatury), a także problematykę z zakresu etyki zawodów prawniczych, bibliofilstwa, psychologi sadowej, socjologii. Publikował m.in. w prasie lokalnej: w „Głosie Szczecińskim”, „Kurierze Szczecińskim”, „Kwadracie”, „Morzu i Ziemi”, Szczecinie, a także w prasie ogólnopolskiej, m.in. w „Dzienniku Zachodnim”, „Gazecie Prawniczej”, „Kulturze”, „Nowym Prawie”, „Odrze” „Państwie i Prawie”, „Prawie i Życiu”, „Przeglądzie Zachodnim”. W prasie podziemnej („Grot”, „Obraz”) publikował pod pseudonimami „Grodzki” i „Saski”.

Osobną, niezwykle bogatą kartę, stanowiła działalność Romana Łyczywka na niwie społecznej i kulturalnej. Był znanym i cenionym bibliofilem. Zbierał publikacje z zakresu prawa, historii, ekonomii, a także beletrystykę oraz pamiętniki. Jeszcze w latach czterdziestych, na bazie własnego obszernego księgozbioru, zainicjował wypożyczalnię książek „Logos”, która prowadziła jego żona Krystyna. Organizował również wystawy książek. Wspólnie z Karolem Czejarkiem powołał do życia Szczeciński Klub Bibliofilów, który działał przy księgarni „Klubowej” przy pl. Lotników. Na tej bazie kontynuował działalność wystawienniczą, organizował spotkania z literatami i wieczorki literackie. Był jednym z założycieli i działaczem Dyskusyjnego Klubu Filmowego Inteligencji i Studentów w Szczecinie (1956). Współtworzył Szczecińskie Towarzystwo Kultury, którego był członkiem z legitymacją o numerze 1.

Z żoną Krystyną, romanistką i zasłużoną artystką fotografikiem, miał dwóch synów i córkę – Włodzimierz jest adwokatem, Lech ekonomistą, Ewa architektem i artystą fotografikiem.

Należał do grona wybitnych i zasłużonych postaci powojennego Szczecina.

Zmarł 4 października 1994 roku w Szczecinie po długiej i ciężkiej chorobie. Został pochowany 10 października w Kwaterze Zasłużonych na Cmentarzu Centralnym (kw. 44-1-25).

Z rodzinnego albumu

W 1938 roku
Z żona Krystyną w Garbatce (1944)
Ze starszym synem Włodzimierzem (1946)
W 1950 roku - fot. Tadeusz Biliński

Z członkami szczecińskiej palestry podczas odgruzowywania Szczecina (1954) - fot Krystyna Łyczywek
Z młodszym synem Leszkiem i córka Ewą (1958) - fot. Krystyna Łyczywek
W gabinecie w domu (1987) - fot. Krystyna Łyczywek
Z żoną Krystyną podczas obchodów Złotych Godów (1994)

Dokumenty (wybór)

Zaświadczenie o przynależności do ZHP (12 marca 1930)
Ausweis - awers (31 grudnia 1943)
Ausweis - rewers (31 grudnia 1943)

Poświadczenie o aplikacji (8 czerwca 1945)
Legitymacja adwokacka (5 listopada 1945)
Legitymacja adwokacka - Szczecin (26 lipca 1947)

Legitymacja Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (30 września 1955)
Legitymacja nr 1 Szczecińskiego Towarzystwa Kultury (22 lutego 1965)
Legitymacja Stowarzyszenia Szarych Szeregów (1 września 1992)

Na niwie zawodowej

W Zespole Adwokackim nr 5 (1975) - fot. Krystyna Łyczywek
Z członkami Komisji Poligrafów NSZZ „Solidarność” (1981)
Podczas posiedzenia KK Poligrafów NSZZ „Solidarność” (1981)

Podczas wystąpienia na II Krajowym Zjeździe Adwokatury (Warszawa, 22-23 listopada 1986) - fot. Krystyna Łyczywek
W gabinecie w trakcie przygotowywania mowy obrończej (1987) - fot. M. Ciupiński
W gabinecie - fot. Krystyna Łyczywek

Publikacje (wybór)

1950 – Zarys nauki prawa dla księgowych
1955 – Wstępne wiadomości o państwie i prawie
1958 – O wymowie
1969 – Socjologia zawodów
1971 – Oskarżony, Zrzeszenie Prawników Polskich. Zarząd Okręgu, Warszawa
1974 – Etyka zawodowa – poradnik dla osób stosujących prawo, Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa, Lublin
1976 – Szkice z dziejów adwokatury polskiej (pod red. Romana Łyczywka), Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
1977 – Sztuka wymowy sądowej (współautor Olgierd Missuna), Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
1978 – Szkice z dziejów adwokatury polskiej – seria 2 (pod red. Romana Łyczywka), Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
1978 – Zarys historii adwokatury polskiej (współautorzy Andrzej Kisza, Zdzisław Krzemiński – red. Zdzisław Krzemiński), Rada Adwokacka, Warszawa
1982 – Ekslibrysy adwokackie (współautor Jerzy Piosicki), Książnica Szczecińska, Szczecin
1982 – Sztuka wymowy sądowej (współautor Olgierd Missuna) – wyd. 2 uzup., Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
1983 – Szkice z dziejów adwokatury polskiej – seria 3 (pod red. Romana Łyczywka), Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
1988 – Zarys historii adwokatury polskiej t. 2 (współautorzy Andrzej Kisza, Zdzisław Krzemiński – red. Zdzisław Krzemiński), Rada Adwokacka, Warszawa
1989 – Adwokat jako obrońca w polskim procesie karnym, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
1992 – Przy ołtarzu Temidy – myśli, aforyzmy (wybór i wstęp Roman Łyczywek), Oficyna Bibliofilska Adwokatów, Warszawa
1995 – Historia adwokatury polskiej (współautorzy Andrzej Kisza, Zdzisław Krzemiński), M.C. Kwadrat, Warszawa-Skrzeszew
1995 – Sceny sądowe, Książnica Pomorska, Szczecin
1995 – Żywot i sprawy – ze wspomnień adwokata (red. Jan Antoni Kłys, Krystyna Łyczywek), Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „Ottonianum”, Szczecin
1997 – Aforyzmy z własnej pasieki (oprac. graf. Jerzy Piosicki), Książnica Pomorska, Szczecin
1997 – Słownik biograficzny adwokatów polskich t. 2 (red. nacz. Roman Łyczywek), Naczelna Rada Adwokacka, Warszawa
1998 – Słynne mowy sądowe – antologia (wybór i komentarz Roman Łyczywek), Oficyna „In Plus”, Szczecin
1998 – Szkice z psychologii sądowej, Oficyna „In Plus”, Szczecin
2002 – Ruiny, Niemcy, żołnierze radzieccy – polska flaga nad Szczecinem po II wojnie światowej (współautorzy Krystyna Łyczywek, Piotr Zaremba), Wydawnictwo Publisher’s, Szczecin
2004 – O Szczecinie i nie tylko –zbiór artykułów z lat 1945-1949, Oficyna Wydawnicza „Dokument” Archiwum Państwowego, Szczecin
2017 – Sztuka wymowy sądowej (współautor Olgierd Missuna) – wyd. 3 rozszerzone, Wydawnictwo Arche, Sopot

(1982)
(1992)
(1995)
(1995)

(1997)
(1998)
(1998)
(2017)

Artykuły (wybór)

1945 – Poznań po uwolnieniu, „Dziennik Zachodni” z dn. 8 marca
1945 – O uchylenie obrony niemieckich praw autorskich, „Dziennik Zachodni” z dn. 11 marca
1945 – Oswobodzona Wielkopolska, „Dziennik Zachodni” z dn. 11 marca
1945 – Całe społeczeństwo musi współpracować przy usunięciu wrogich elementów, „Dziennik Zachodni” z dn. 25 marca
1945 – Biologiczna ruina narodu niemieckiego, „Dziennik Zachodni” z dn. 27 marca
1945 – Poznań bez Niemców. Miesiąc wolności i organizowania pracy, „Dziennik Zachodni” z dn. 27 marca
1945 – Odra-Nisa, najlepsza granica Polski, „Dziennik Zachodni” z dn. 25 czerwca
1945 – Z życia kulturalnego w Poznaniu, „Dziennik Zachodni” z dn. 25 czerwca
1945 – Co reprezentuje port szczeciński?, „Kurier Szczeciński” 1945 nr 27, s. 1
1945 – Założenia polityki gospodarczej na ziemiach odzyskanych, „Kurier Szczeciński” 1945 nr 46, s. 3
1945 – Założenia polityki gospodarczej na ziemiach odzyskanych (2), „Kurier Szczeciński” 1945 nr 47, s. 2
1945 – Zagadnienia żeglugi na Odrze, „Kurier Szczeciński” 1945 nr 58 z grudnia
1945 – Czego oczekujemy od Ministerstwa Ziem Odzyskanych, „Kurier Szczeciński” 1945 nr 69, s. 2
1945 – Notatki z podróży po Opolszczyźnie, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 1 z 16 czerwca (jako Jerzy Saski)
1945 – Polacy i Niemcy a wieś, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 1 z 16 czerwca
1945 – Nowe społeczeństwo polskie na Zachodzie, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 2 z 15 lipca (jako Jerzy Saski)
1945 – Poezja udziela lekcji polityce, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 2 z 15 lipca (jako Jerzy Grodzki)
1945 – Praca na Zachodzie, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 2 z 15 lipca
1945 – Okupacja niemiecka w Polsce i innych krajach, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia
1945 – Pan gauleiter przemawia, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia (jako Jerzy Grodzki)
1945 – Pariasi wśród Niemców, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia (jako Jerzy Grodzki)
1945 – W sprawie stosunków religijnych na terenie Śląska Opolskiego, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia
1945 – Ważne postanowienia Sadu Najwyższego, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia
1945 – Na czym polega spolszczenie, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
1945 – Na ziemiach odzyskanych, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
1945 – Szczecin pod polską flagą, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
1945 – Ustawa o majątkach porzuconych a polityka, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
1945 – Zdziczenie niemieckiej propagandy, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
1945 – Niemieckie prawo pracy dla Polaków, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z grudnia
1946 – Nowy szlak morski. Zagadnienie żeglugi na Odrze, „Kurier Szczeciński” 1946 nr 58, s. 3
1946 – Szczecin jako miast portowe, „Kurier Szczeciński” 1946 nr 77, s. 3
1946 – Jak się odbędzie spis ruchomości? Co podlega oszacowaniu?, „Kurier Szczeciński” 1946 nr 188, s. 6
1946 – Prawo regulujące sprawę własności na Ziemiach Odzyskanych, „Kurier Szczeciński” 1946 nr 267, s. 2
1946 – Na straży u ujścia Odry, „Przegląd Zachodni” 1946 nr 2 z lutego
1946 – Życie kulturalne stolicy Pomorza zachodniego, „Przegląd Zachodni” 1946 nr 5 z maja
1946 – Szczecin jako ośrodek rybołówstwa, „Przegląd Zachodni” 1946 nr 6 z czerwca
1946 – Zagadnienia wybrane polityki gospodarczej Ziem Odzyskanych, „Strażnica Zachodnia” 1946 nr 3 z marca
1946 – Zagadnienia wyższej uczelni Szczecina, „Szczecin” 1946 nr 1-2, s. 8
1946 – Przybliżyć sztaby, „Szczecin” 1946 nr 3-4 z 1 lipca
1946 – Zagadnienia polskiego wybrzeża, „Szczecin” 1946 nr 5-7, s. 56-57
1946 – Zakazy wywozu ruchomości, „Szczecin” 1946 nr 5-7 z 1 sierpnia
1946 – Przeciw sentymentalizmowi morskiemu, „Szczecin” 1946 nr 11-12 z 1 września
1946 – Żegluga przybrzeżna i nowe porty, „Szczecin” 1946 nr 17-18 z 15 października
1946 – Pojęcie kupca rejestrowego, „Szczecin” 1946 nr 19-20 z 1 listopada
1946 – Obywatelstwo Ziem Odzyskanych, „Szczecin” 1946 nr 21-22 z 15 listopada
1946 – Rocznica naszego ministerstwa, „Szczecin” 1946 nr 25-26 z 15 grudnia
1947 – Jakie ulgi podatkowe przysługują osadnikom i repatriantom na Ziemiach Odzyskanych, „Kurier Szczeciński” 1947 nr 85, s. 4
1947 – Kto może korzystać z ulg podatkowych, „Kurier Szczeciński” 1947 nr 90, s. 3
1947 – Zależności i warunki, „Odra” 1947 nr 25-26
1947 – Przepisy prawne dotyczące zagadnień ludnościowych na Ziemiach Odzyskanych, „Państwo i Prawo” 1947 nr 10
1947 – Pomorze Zachodnie na przełomie roku, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 1 ze stycznia
1947 – Ziemie Odzyskane w wytycznych narodowego planu gospodarczego, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 1 ze stycznia
1947 – Troski polskiego Szczecina, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 4 z kwietnia
1947 – Sytuacja mieszkaniowa, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 6 z czerwca
1947 – Trzy wielkie zjazdy, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 10 z października
1947 – Fiskalno-podatkowe środki pobierania, „Strażnica Zachodnia” 1947 nr 5
1947 – Sejm pokoju i odbudowy, „Szczecin” 1947 nr 5-6 z 1 lutego
1947 – O trwały pokój nad Odrą, „Szczecin” 1947 nr 13-14
1947 – O sąsiadach Szczecina 1947 nr 25-26 z 1 lipca
1947 – Siły twórcze regionalizmu, „Szczecin” 1947 nr 25-26 z 1 lipca
1947 – Sytuacja prawna upaństwowionych przedsiębiorstw, „Szczecin” 1947 nr 31-32 z 15 sierpnia
1947 – Na trzeci zjazd przemysłowy, „Szczecin” 1947 nr 33-34 z 1 września
1948 – Na tle reorganizacji samorządu gospodarczego, „Biuletyn Informacyjny Stronnictwa Pracy” 1948 z czerwca
1948 – Wczoraj i jutro strefy wolnocłowej w Szczecinie, „Polska Zachodnia” 1948 nr 15-16
1948 – Zagadnienie strefy wolnocłowej w Szczecinie, „Przegląd Zachodni” 1948 nr 2 z lutego
1948 – Zarys prawa Ziem Odzyskanych, „Szczecin” 1948 nr 21
1948 – Pojęcie mienia poniemieckiego, „Szczecin” 1948 nr 23 z 6-12 czerwca
1949 – Szczecin 1948, „Przegląd Zachodni” 1949 nr 7-8
1956 – Przyczynek do badań nad znieczulicą skargową, „Kurier Szczeciński” 1956 nr 165, s. 4
1956 – Prawnicy zbędni czy potrzebni?, „Głos Szczeciński” z dn. 11 lipca
1956 – Czego ludzie oczekują od nowego Sejmu?, „Kurier Szczeciński” 1956 nr 257, s. 4
1956 – Myślenie, „Szpilki” i strachy (Red. Kmiecikowi zamiast samokrytyki), „Kurier Szczeciński” 1956 nr 276, s. 3
1962 – Obrona i obrońca w procesie karnym (Głos nie-uczestnika dyskusji), „Prawo i Życie” 1962 nr 14
1965 – Kartki z dziejów prawa szwedzkiego, „Prawo i Życie” 1965 nr 9 z 25 kwietnia
1972 – Wynajmę sobie świadka (List polemiczny), „Kurier Szczeciński” 1972 nr 299, s. 4-5
1974 – Polskie tradycje gdańskiej palestry w XV-XVIII w. Adwokaci, „Spojrzenia” 1974 nr 3, s. 18-19
1991 – Czy, jak i kogo należy uczyć wymowy?, „Palestra” 1991 nr 8–9, s. 48
1994 – Stettin - Szczecin 1945-1946, „Morze i Ziemia” 1994 nr 43, s. 13
1995 – W więzieniu Urzędu Bezpieczeństwa (fragment wspomnień), „Kurier Szczeciński” z 7 lipca, s. 11
1995 – Droga do Szczecina (1931-1945) - Szczecin pod polska flagą (oprac. Bogdan Frankiewicz), „Pogranicza” 1995 nr 2/3, s. 102-113

Nagrody i wyróżnienia

1975 – nagroda za pracę Piśmiennictwo adwokatury (w pracy zbiorowej Adwokatura PRL) przyznana przez Jury Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie
1984 – Nagroda im. adw. Borysa Ołomuckiego za opracowanie Zarys historii adwokatury polskiej (razem z Andrzejem Kiszą i Zdzisławem Krzemińskim) przyznana przez Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie
1990 – Nagroda im. adwokata Witolda Bayera za najlepszą pracę z zakresu prawa karnego
1992 – Nagroda im. adw. Borysa Ołomuckiego w konkursie na najlepszą opublikowaną pracę dotyczącą dziejów adwokatury polskiej za całokształt twórczości z tego zakresu przyznana przez Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie
1995 – Nagroda Jubileuszowa Szczecińskiego Towarzystwa Kultury za pracę Wspomnienia z lat 1931-1994 oraz całokształt działalności pamiętnikarskiej na Pomorzu Szczecińskim

Dyplom Nagrody im. adw. Borysa Ołomuckiego (1984)
Dyplom Nagroda im. adw. Witolda Bayera (1990)
Dyplom Nagrody im. adw. Borysa Ołomuckiego (1992)
Dyplom Nagrody Jubileuszowej STK (1995)

Odznaczenia

1965 – Złoty Krzyż Zasługi
1965 – Złota Odznaka Zrzeszenia Prawników Polskich
1966 – Odznaka Tysiąclecia
1974 – złota odznaka „Adwokatura PRL”
1979 – Krzyż Armii Krajowej (Londyn)
1979 – Zasłużony Działacz Kultury
1982 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
1982 – Medal Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich
1983 – Warszawski Krzyż Powstańczy
1985 – Krzyż za Zasługi dla ZHP z Rozetą i Mieczami
1985 – Złota Odznaka Zrzeszenia Prawników Polskich
1988 – Medal Jubileuszowy 70-lecia Adwokatury Polskiej
1994 – Krzyż Armii Krajowej
2009 – Złota Odznaka Honorowa Gryfa Zachodniopomorskiego (pośmiertnie)
2016 – Wielka Odznaka „Adwokatura Zasłużonym” (pośmiertnie)

Medal 50-lecia Harcerstwa w Szczecinie

medal Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego

Powiadomienie o wyróżnieniu złotą odznaką „Adwokatura PRL” (1974)
Legitymacja zasłużonego Działacza Kultury (1979)
Legitymacja Warszawskiego Krzyża Powstańczego (1983)
Powiadomienie o przyznaniu Krzyżem za Zasługi dla ZHP z Rozetą i Mieczami (1985)

Legitymacja Złotej Odznaki Zrzeszenia Prawników Polskich (1985)
Legitymacja Krzyża Armii Krajowej (1994)
Dyplom Złotej Odznaki Honorowej Gryfa Zachodniopomorskiego (2009)
Legitymacja Złotej Odznaki Honorowej Gryfa Zachodniopomorskiego (2009)

Ciekawostki

w pobliżu miejsca zamieszkania adwokata, między al. Wojska Polskiego i ulicami Ostrawicką, Krasickiego i Marii Skłodowskiej-Curie, utworzono Park im. Romana Łyczywka (dzielnica Pogodno)
w dniu 7 października 2001 roku na frocie kamienicy przy ul. Rayskiego 23 (dawniej Polonii Zagranicznej), w której w lipcu 1945 roku mec. Roman Łyczywek otworzył pierwszą w polskim Szczecinie kancelarię adwokacką, odsłonięto okolicznościową tablicę
w 2016 roku jedną z sal w siedzibie Okręgowej Rady Adwokackiej w Szczecinie nazwano imieniem mec. Romana Łyczywka

O mec. Romanie Łyczywku pisali m.in.

1986 – Danuta Kret, Wyprawa do ziemi powracającej, „Biuletyn Kulturalny” 1986, s. 48-50
1993 – Marek Klasa, Broniłem Milczanowskiego, „Morze i Ziemia” 1993 nr 50, s. 1
1994 – Tadeusz Burakowski, Zenon Weinert, Szpalty pamięci: adwokat Roman Łyczywek (1916-1994), „Palestra” 1994 nr 38, s. 203-206
1995 – Tadeusz Zwilnian Grabowski, Wielki humanista, „Słowo na Pomorzu” 1995 nr 297, s. 8
1995 – Kazimierz Kozłowski, Mecenas Roman Łyczywek (1916-1994), „Kronika Szczecina 1994”, s. 84-89
2001 – (an), Jubileusz szczecińskiej palestry. Ślad czasu, „Kurier Szczeciński” z dn. 7 października 2001
2004 – Włodzimierz Łyczywek, Adwokat dr Roman Łyczywek – w 10 rocznicę śmierci, „Palestra” 2004 nr 9-10, s. 293-295
Andrzej Fersten, Głęboko sięgają korzenie. Szczeciniacy cz. I – Gród, „Motywy”, s. 11
2017 – Wojciech Lizak, Przypadek Romana Łyczywka, „Kurier Szczeciński” z dni 11, 18, 25 i 30 sierpnia 2017

Bibliografia

Encyklopedia Solidarności (autorka biogramu Sylwia Wójcikowa), wersja elektroniczna
Encyklopedia Szczecina t. 1 (pod red. Tadeusza Białeckiego, autor biogramu Tadeusz Białecki), Uniwersytet Szczeciński, Szczecin 1999

Inne źródła

Materiały i fotografie ze zbiorów Krystyny i Ewy Łyczywek

Autor opracowania: Andrzej Androchowicz