Roman Łyczywek

Z Encyklopedia Pomorza Zachodniego - pomeranica.pl
Skocz do: nawigacja, szukaj
dr Roman Łyczywek
prawnik, adwokat, harcmistrz, działacz kultury
brak zdjecia
(fot. Ewa Łyczywek)
Data urodzenia 8 lutego 1916
Miejsce urodzenia Odolanów
Data śmierci 4 października 1994
Miejsce śmierci Szczecin
Miejsce spoczynku Cmentarz Centralny w Szczecinie (kw. 44-1-25)
Lokalizacja grobu zobacz na mapie


Roman Łyczywek (1916-1994) – doktor nauk prawniczych, adwokat, pedagog, harcmistrz, publicysta, działacz kultury, pionier Szczecina

Życiorys

Roman Łyczywek urodził się 8 lutego 1916 roku w Odolanowie k. Ostrowa Wlkp. Był synem Franciszka i Michaliny z Michałowskich. Miał troje rodzeństwa. Pochodził z rodziny o żywych tradycjach patriotycznych. Jego dziadek Jan Nepomucen Łyczywek był powstańcem styczniowym. Ojciec uczestnikiem powstania wielkopolskiego.

Prawdopodobnie około 1921 roku rodzina Łyczywków opuściła Odolanów i przeniosła się do Poznania.

W 1922 roku Roman Łyczywek rozpoczął naukę w szkole podstawowej przy ul. Berwińskiego na Łazarzu. Niezwykle uzdolniony, na wniosek dyrektora Antoniego Borzuckiego, w wieku 9 lat został przyjęty do Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego, słynnego „Marcinka” (1925). Tu uczył się m.in. greki i łaciny. W 1927 roku wstąpił do antysanacyjnej Narodowej Organizacji Gimnazjalnej. Współpracował z miesięcznikiem „Orlęta”, w którym w latach 1931-1932 opublikował kilka artykułów. W 1928 roku został członkiem 14 Poznańskiej Drużyny Harcerzy im. Hetmana Stefana Żółkiewskiego („Błękitna Czternastka”). W okresie międzywojennym zdobył wszystkie sprawności i stopnie harcerskie, z Harcmistrzem Rzeczypospolitej włącznie. Był wychowawcą młodzieży harcerskiej.

W 1933 roku podjął studia na Wydziale Prawa i Ekonomii Uniwersytetu Poznańskiego. W czasie studiów został prezesem Akademickiego Koła Harcerskiego im. Heliodora Święcickiego (1937-1938). Wstąpił do Młodzieży Wszechpolskiej, a później do Związku Młodych Narodowców. Tu zapoznał się z koncepcją przyłączenia do Polski prastarych ziem słowiańskich, m.in. Szczecina.

Po uzyskaniu w 1937 roku dyplomu magistra prawa, rozpoczął aplikację adwokacką w kancelarii adwokata dra B. Jagielskiego w Poznaniu. Po zmianie przepisów o ustroju adwokatury, rozpoczął aplikację sądową. Dzięki biegłej znajomości języka francuskiego odbył trzymiesięczną praktykę w konsulacie polskim w Tuluzie. W 1939 roku ukończył studia z zakresu ekonomii politycznej. Już po latach, w 1962 roku uzyskał stopień doktora prawa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Po wybuchu wojny jego rodzina została wysiedlona do Garbatki w Generalnym Gubernatorstwie. Tam, wkrótce po aresztowaniu zmarli jego ojciec i najstarszy brat Stefan. Brat Zenon został zamordowany w Auschwitz.

We wrześniu 1939 roku Roman Łyczywek podjął próbę przedarcia do Warszawy i wstąpienia do wojska. Zawrócony przez Niemców, powrócił do Poznania. Wraz z przyjaciółmi i kolegami ze studiów wstąpił do konspiracyjnej organizacji „Ojczyzna” założonej przez ks. Józefa Prądzyńskiego. Wkrótce został członkiem też odrodzonego podziemnego harcerstwa. W nim objął stanowisko konspiracyjnego komendanta Wielkopolskiej Chorągwi ZHP (od końca września 1939 Szare Szeregi). W 1940 roku, zagrożony aresztowaniem, przedostał się do Radomia. Tu podjął pracę referenta w Wydziale Ogólnym w Zarządzie Miejskim.

W 1942 roku przeniósł się do Warszawy. Do 1944 roku pracował w zakładach Philipsa. Wkrótce ukończył tajną aplikację sądową i zdał egzamin sędziowski. Równocześnie pod pseudonimami „Gród”, „Grodzki” i „Mateusz” kontynuował działalność w podziemnym harcerstwie. Został komendantem Chorągwi „Chrobry”, do której należeli harcerze z Wielkopolski, i zastępcą kierownika Wydziału Zachodniego Głównej Kwatery (kryptonim „Pasieka”) Szarych Szeregów. Równocześnie działał w Wydziale Zachodnim Departamentu Informacji Rządu Londyńskiego. Wstąpił do Związku Walki Zbrojnej (późniejsza Armia Krajowa). Jako oficer bez stopnia uczestniczył w powstaniu warszawskim w Batalionie im. Kilińskiego. W oddziale kpt. „Sęka” brał udział w walkach m.in. o budynek PAST-y i Poczty Głównej. Jeszcze podczas powstania (7 września) wziął ślub z zaprzyjaźnioną z okresu dzieciństwa Krystyną Wizą ps. „Iga”. Świadkami tej wojennej uroczystości byli, kierownik Wydziału Organizacyjnego Sekcji Zachodniej Departamentu Informacji Delegatury Rządu, przyszły dziennikarz i publicysta Edmund Męclewski oraz Adam Pohl ps. „Kuba”, który razem z „Igą” służył w batalionie Łukasińskiego. Po upadku powstania wraz z żoną dostał się do obozu przejściowego dla ludności cywilnej w Pruszkowie. Dzięki pomocy podziemnej organizacji „Ojczyzna”, zamieszkał w Brwinowie. Wkrótce w poszukiwaniu matki i siostry wyjechał do Krakowa.

Tuż po przejściu frontu przeniósł się do Katowic, gdzie podjął pracę w nowo utworzonym Polskim Związku Zachodnim. Redagował dwutygodnik „Sprawy Zachodnie” poświęcony tzw. ziemiom odzyskanym.

Po kilku miesiącach wyjechał do Poznania, gdzie został zatrudniony jako asesor sądowy. Współpracował równocześnie z Instytutem Zachodnim. Należał do współzałożycieli „Dziennika Zachodniego”. W maju 1945 roku ukończył aplikację i został wpisany na listę adwokatów Izby Poznańskiej, później także Izby Gdańskiej z siedzibą w Szczecinie. Niemal od początku związał się ze Stronnictwem Pracy. Był członkiem Rady Naczelnej i Głównego Komitetu Wykonawczego SP.

W lipcu 1945 roku, realizując swoje życiowe marzenie, zamieszkał w Szczecinie na stałe. Na prośbę ówczesnego prezydenta miasta, Piotra Zaremby, 1 sierpnia objął funkcję radcy prawnego przy Zarządzie Miasta Szczecina i sekretarza Komitetu Osiedleńczego. Wkrótce otworzył także pierwszą kancelarię adwokacką w mieście przy ul. Polonii Zagranicznej (obecnie Rayskiego) 23.

W tym samym roku został członkiem rady nadzorczej Spółdzielni Wydawniczej „Polskie Pismo i Książka”. Wszedł w skład komitetu redakcyjnego pisma „Szczecin. Tygodnik Miasta Morskiego” (czerwiec 1946), którego zadaniem była popularyzacja idei polskiego Szczecina, jego historii i gospodarki morskiej. Już wówczas na łamach tego pisma w artykule Zagadnienie wyższej uczelni w Szczecinie optował za powołaniem do życia w mieście uniwersytetu. W Szczecinie powrócił również do działalności w harcerstwie. W latach 1946-1948 był członkiem Komendy Chorągwi ZHP.

W okresie stalinowskim brał udział w wielu procesach politycznych. Znany był ze swej odwagi i bezkompromisowości. Pod koniec lat czterdziestych razem z żoną został aresztowany i przez kilka miesięcy więziony (1949-1950) za rzekomy współudział w głośnej sprawie André Robineau – pracownika konsulatu francuskiego w Szczecinie podejrzanego o szpiegostwo.

Nawiązując do wcześniejszej idei otwarcia w Szczecinie uniwersytetu, w 1953 roku pod auspicjami Zrzeszenia Prawników Polskich i Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego zorganizował dwuletnie studium prawno-ekonomiczne, na którym zajęcia prowadzili wykładowcy z Akademii Handlowej i uniwersytetu w Poznaniu. Mimo dużego zainteresowania tą forma nauczania, placówka ta nie zyskała jednak uznania w oczach władz lokalnych i partyjnych i wkrótce została zamknięta.

Działał w Radzie Adwokackiej w Szczecinie, piastując w latach 1956-1959 godność wicedziekana. W latach 1960-1963 był członkiem Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich w Warszawie, a w 1973 członkiem Rady Programowej przy Naczelnej Radzie Adwokackiej. W latach 1965-1968 działał w Komisji Kodyfikacyjnej prawa karnego przy Ministrze Sprawiedliwości. Od września 1974 roku był członkiem Zespołu ds. Wymowy Sądowej, działającego w ramach Ośrodka Badawczego Adwokatury. Od 1987 roku ponownie prowadził własną kancelarię adwokacką.

Od 1978 roku angażował się w działalność Komitetu Społecznej Samoobrony KOR oraz Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatel (ROPCiO). Z chwilą powstania w 1980 roku „Solidarności”, związał się z tym związkiem. Był radcą prawnym Komitetu Zakładowego „S” Pracowników Zakładów Poligraficznych i honorowym doradcą KKK Pracowników Poligrafii. W stanie wojennym został obrońcą w procesach działaczy opozycyjnych, m.in. Andrzeja Milczanowskiego, Edmunda Bałuki i Mariana Jurczyka. Działał także w Komitecie Pomocy dla Internowanych.

Był cenionym nauczycielem akademickim, patronem wielu szczecińskich adwokatów, wybitnym znawcą prawa karnego. Od 1946 roku wykładał na uniwersytetach w Poznaniu, Warszawie, Lublinie i we Wrocławiu, a od 1985 roku także na nowo powstałym uniwersytecie w Szczecinie. Był autorem ok. 700 publikacji i artykułów z zakresu prawa oraz historii adwokatury, które w większości publikował na łamach „Palestry” (ok. 400). Ze względu na poglądy polityczne niektóre ze swoich prac wydał w drugim obiegu, m.in. Zarys adwokatury polskiej i Historię adwokatury warszawskiej. Jeszcze w 1973 roku zainicjował prace nad Słownikiem biograficznym adwokatów polskich, który miał stać się dziełem jego życia. Był również redaktorem naczelnym tej publikacji (wyd. 1985). Po jego śmierci prace nad Słownikiem były kontynuowane przez Tadeusza Burakowskiego.

Jako publicysta zadebiutował jeszcze w latach trzydziestych (miesięcznik „Orlęta”). W pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej pisał głównie o sprawach gospodarczych, ekonomicznych i społecznych, dotyczących Ziem Zachodnich i Szczecina. W kolejnych latach poza tematyką prawniczą w swoich artykułach poruszał zagadnienia historyczne (słynne mowy sądowe, historia adwokatury), a także problematykę z zakresu etyki zawodów prawniczych, bibliofilstwa, psychologi sadowej, socjologii. Publikował m.in. w prasie lokalnej: w „Głosie Szczecińskim”, „Kurierze Szczecińskim”, „Kwadracie”, „Morzu i Ziemi”, Szczecinie, a także w prasie ogólnopolskiej, m.in. w „Dzienniku Zachodnim”, „Gazecie Prawniczej”, „Kulturze”, „Nowym Prawie”, „Odrze” „Państwie i Prawie”, „Prawie i Życiu”, „Przeglądzie Zachodnim”. W prasie podziemnej („Grot”, „Obraz”) publikował pod pseudonimami „Grodzki” i „Saski”.

Osobną, niezwykle bogatą kartę, stanowiła działalność Romana Łyczywka na niwie społecznej i kulturalnej. Był znanym i cenionym bibliofilem. Zbierał publikacje z zakresu prawa, historii, ekonomii, a także beletrystykę oraz pamiętniki. Jeszcze w latach czterdziestych, na bazie własnego obszernego księgozbioru, zainicjował wypożyczalnię książek „Logos”, która prowadziła jego żona Krystyna. Organizował również wystawy książek. Wspólnie z Karolem Czejarkiem powołał do życia Szczeciński Klub Bibliofilów, który działał przy księgarni „Klubowej” przy pl. Lotników. Na tej bazie kontynuował działalność wystawienniczą, organizował spotkania z literatami i wieczorki literackie. Był jednym z założycieli i działaczem Dyskusyjnego Klubu Filmowego Inteligencji i Studentów w Szczecinie (1956). Współtworzył Szczecińskie Towarzystwo Kultury, którego był członkiem z legitymacją o numerze 1.

Z żoną Krystyną, romanistką i zasłużoną artystką fotografikiem, miał dwóch synów i córkę – Włodzimierz jest adwokatem, Lech ekonomistą, Ewa architektem i artystą fotografikiem.

Należał do grona wybitnych i zasłużonych postaci powojennego Szczecina.

Zmarł 4 października 1994 roku w Szczecinie po długiej i ciężkiej chorobie. Został pochowany 10 października na Cmentarzu Centralnym (kw. 44-1-25).

Z rodzinnego albumu

  • W 1938 roku

  • Z żona Krystyną w Garbatce (1944)

  • Ze starszym synem Włodzimierzem (1946)

  • W 1950 roku - fot. Tadeusz Biliński

  • Z członkami szczecińskiej palestry podczas odgruzowywania Szczecina (1954) - fot Krystyna Łyczywek

  • Z młodszym synem Leszkiem i córka Ewą (1958) - fot Krystyna Łyczywek

  • W gabinecie w domu (1987) - fot Krystyna Łyczywek

  • Z żoną Krystyną podczas obchodów Złotych Godów (1994)



Dokumenty (wybór)

  • Zaświadczenie o przynależności do ZHP (12 marca 1930)

  • Ausweis - awers (31 grudnia 1943)

  • Ausweis - rewers (31 grudnia 1943)

  • Poświadczenie o aplikacji (8 czerwca 1945)

  • Legitymacja adwokacka (5 listopada 1945)

  • Legitymacja adwokacka - Szczecin (26 lipca 1947)

  • Legitymacja Towarzystwa Wiedzy Powszechnej (30 września 1955)

  • Legitymacja nr 1 Szczecińskiego Towarzystwa Kultury (22 lutego 1965)

  • Legitymacja Stowarzyszenia Szarych Szeregów (1 września 1992)



Na niwie zawodowej

  • W Zespole Adwokackim nr 5 (1975) - fot. Krystyna Łyczywek

  • Z członkami Komisji Poligrafów NSZZ „Solidarność” (1981)

  • Podczas posiedzenia KK Poligrafów NSZZ „Solidarność” (1981)

  • Podczas wystąpienia na II Krajowym Zjeździe Adwokatury (Warszawa, 22-23 listopada 1986) - fot. Krystyna Łyczywek

  • W gabinecie w trakcie przygotowywania mowy obrończej (1987) - fot. M. Ciupiński

  • W gabinecie - fot. Krystyna Łyczywek



Publikacje (wybór)

  • 1950 – Zarys nauki prawa dla księgowych
  • 1955 – Wstępne wiadomości o państwie i prawie
  • 1958 – O wymowie
  • 1969 – Socjologia zawodów
  • 1971 – Oskarżony, Zrzeszenie Prawników Polskich. Zarząd Okręgu, Warszawa
  • 1974 – Etyka zawodowa – poradnik dla osób stosujących prawo, Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa, Lublin
  • 1976 – Szkice z dziejów adwokatury polskiej (pod red. Romana Łyczywka), Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
  • 1977 – Sztuka wymowy sądowej (współautor Olgierd Missuna), Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
  • 1978 – Szkice z dziejów adwokatury polskiej – seria 2 (pod red. Romana Łyczywka), Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
  • 1978 – Zarys historii adwokatury polskiej (współautorzy Andrzej Kisza, Zdzisław Krzemiński – red. Zdzisław Krzemiński), Rada Adwokacka, Warszawa
  • 1982 – Ekslibrysy adwokackie (współautor Jerzy Piosicki), Książnica Szczecińska, Szczecin
  • 1982 – Sztuka wymowy sądowej (współautor Olgierd Missuna) – wyd. 2 uzup., Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
  • 1983 – Szkice z dziejów adwokatury polskiej – seria 3 (pod red. Romana Łyczywka), Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
  • 1988 – Zarys historii adwokatury polskiej t. 2 (współautorzy Andrzej Kisza, Zdzisław Krzemiński – red. Zdzisław Krzemiński), Rada Adwokacka, Warszawa
  • 1989 – Adwokat jako obrońca w polskim procesie karnym, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
  • 1992 – Przy ołtarzu Temidy – myśli, aforyzmy (wybór i wstęp Roman Łyczywek), Oficyna Bibliofilska Adwokatów, Warszawa
  • 1995 – Historia adwokatury polskiej (współautorzy Andrzej Kisza, Zdzisław Krzemiński), M.C. Kwadrat, Warszawa-Skrzeszew
  • 1995 – Sceny sądowe, Książnica Pomorska, Szczecin
  • 1995 – Żywot i sprawy – ze wspomnień adwokata (red. Jan Antoni Kłys, Krystyna Łyczywek), Szczecińskie Wydawnictwo Archidiecezjalne „Ottonianum”, Szczecin
  • 1997 – Aforyzmy z własnej pasieki (oprac. graf. Jerzy Piosicki), Książnica Pomorska, Szczecin
  • 1997 – Słownik biograficzny adwokatów polskich t. 2 (red. nacz. Roman Łyczywek), Naczelna Rada Adwokacka, Warszawa
  • 1998 – Słynne mowy sądowe – antologia (wybór i komentarz Roman Łyczywek), Oficyna „In Plus”, Szczecin
  • 1998 – Szkice z psychologii sądowej, Oficyna „In Plus”, Szczecin
  • 2002 – Ruiny, Niemcy, żołnierze radzieccy – polska flaga nad Szczecinem po II wojnie światowej (współautorzy Krystyna Łyczywek, Piotr Zaremba), Wydawnictwo Publisher’s, Szczecin
  • 2004 – O Szczecinie i nie tylko –zbiór artykułów z lat 1945-1949, Oficyna Wydawnicza „Dokument” Archiwum Państwowego, Szczecin
  • 2017 – Sztuka wymowy sądowej (współautor Olgierd Missuna) – wyd. 3 rozszerzone, Wydawnictwo Arche, Sopot



  • (1982)

  • (1992)

  • (1995)

  • (1995)

  • (1997)

  • (1998)

  • (1998)

  • (2017)



Artykuły (wybór)

  • 1945 – Poznań po uwolnieniu, „Dziennik Zachodni” z dn. 8 marca
  • 1945 – O uchylenie obrony niemieckich praw autorskich, „Dziennik Zachodni” z dn. 11 marca
  • 1945 – Oswobodzona Wielkopolska, „Dziennik Zachodni” z dn. 11 marca
  • 1945 – Całe społeczeństwo musi współpracować przy usunięciu wrogich elementów, „Dziennik Zachodni” z dn. 25 marca
  • 1945 – Biologiczna ruina narodu niemieckiego, „Dziennik Zachodni” z dn. 27 marca
  • 1945 – Poznań bez Niemców. Miesiąc wolności i organizowania pracy, „Dziennik Zachodni” z dn. 27 marca
  • 1945 – Odra-Nisa, najlepsza granica Polski, „Dziennik Zachodni” z dn. 25 czerwca
  • 1945 – Z życia kulturalnego w Poznaniu, „Dziennik Zachodni” z dn. 25 czerwca
  • 1945 – Co reprezentuje port szczeciński?, „Kurier Szczeciński” 1945 nr 27, s. 1
  • 1945 – Założenia polityki gospodarczej na ziemiach odzyskanych, „Kurier Szczeciński” 1945 nr 46, s. 3
  • 1945 – Założenia polityki gospodarczej na ziemiach odzyskanych (2), „Kurier Szczeciński” 1945 nr 47, s. 2
  • 1945 – Zagadnienia żeglugi na Odrze, „Kurier Szczeciński” 1945 nr 58 z grudnia
  • 1945 – Czego oczekujemy od Ministerstwa Ziem Odzyskanych, „Kurier Szczeciński” 1945 nr 69, s. 2
  • 1945 – Notatki z podróży po Opolszczyźnie, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 1 z 16 czerwca (jako Jerzy Saski)
  • 1945 – Polacy i Niemcy a wieś, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 1 z 16 czerwca
  • 1945 – Nowe społeczeństwo polskie na Zachodzie, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 2 z 15 lipca (jako Jerzy Saski)
  • 1945 – Poezja udziela lekcji polityce, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 2 z 15 lipca (jako Jerzy Grodzki)
  • 1945 – Praca na Zachodzie, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 2 z 15 lipca
  • 1945 – Okupacja niemiecka w Polsce i innych krajach, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia
  • 1945 – Pan gauleiter przemawia, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia (jako Jerzy Grodzki)
  • 1945 – Pariasi wśród Niemców, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia (jako Jerzy Grodzki)
  • 1945 – W sprawie stosunków religijnych na terenie Śląska Opolskiego, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia
  • 1945 – Ważne postanowienia Sadu Najwyższego, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 3 z sierpnia
  • 1945 – Na czym polega spolszczenie, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
  • 1945 – Na ziemiach odzyskanych, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
  • 1945 – Szczecin pod polską flagą, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
  • 1945 – Ustawa o majątkach porzuconych a polityka, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
  • 1945 – Zdziczenie niemieckiej propagandy, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z września
  • 1945 – Niemieckie prawo pracy dla Polaków, „Sprawy Zachodnie” 1945 nr 4 z grudnia
  • 1946 – Nowy szlak morski. Zagadnienie żeglugi na Odrze, „Kurier Szczeciński” 1946 nr 58, s. 3
  • 1946 – Szczecin jako miast portowe, „Kurier Szczeciński” 1946 nr 77, s. 3
  • 1946 – Jak się odbędzie spis ruchomości? Co podlega oszacowaniu?, „Kurier Szczeciński” 1946 nr 188, s. 6
  • 1946 – Prawo regulujące sprawę własności na Ziemiach Odzyskanych, „Kurier Szczeciński” 1946 nr 267, s. 2
  • 1946 – Na straży u ujścia Odry, „Przegląd Zachodni” 1946 nr 2 z lutego
  • 1946 – Życie kulturalne stolicy Pomorza zachodniego, „Przegląd Zachodni” 1946 nr 5 z maja
  • 1946 – Szczecin jako ośrodek rybołówstwa, „Przegląd Zachodni” 1946 nr 6 z czerwca
  • 1946 – Zagadnienia wybrane polityki gospodarczej Ziem Odzyskanych, „Strażnica Zachodnia” 1946 nr 3 z marca
  • 1946 – Zagadnienia wyższej uczelni Szczecina, „Szczecin” 1946 nr 1-2, s. 8
  • 1946 – Przybliżyć sztaby, „Szczecin” 1946 nr 3-4 z 1 lipca
  • 1946 – Zagadnienia polskiego wybrzeża, „Szczecin” 1946 nr 5-7, s. 56-57
  • 1946 – Zakazy wywozu ruchomości, „Szczecin” 1946 nr 5-7 z 1 sierpnia
  • 1946 – Przeciw sentymentalizmowi morskiemu, „Szczecin” 1946 nr 11-12 z 1 września
  • 1946 – Żegluga przybrzeżna i nowe porty, „Szczecin” 1946 nr 17-18 z 15 października
  • 1946 – Pojęcie kupca rejestrowego, „Szczecin” 1946 nr 19-20 z 1 listopada
  • 1946 – Obywatelstwo Ziem Odzyskanych, „Szczecin” 1946 nr 21-22 z 15 listopada
  • 1946 – Rocznica naszego ministerstwa, „Szczecin” 1946 nr 25-26 z 15 grudnia
  • 1947 – Jakie ulgi podatkowe przysługują osadnikom i repatriantom na Ziemiach Odzyskanych, „Kurier Szczeciński” 1947 nr 85, s. 4
  • 1947 – Kto może korzystać z ulg podatkowych, „Kurier Szczeciński” 1947 nr 90, s. 3
  • 1947 – Zależności i warunki, „Odra” 1947 nr 25-26
  • 1947 – Przepisy prawne dotyczące zagadnień ludnościowych na Ziemiach Odzyskanych, „Państwo i Prawo” 1947 nr 10
  • 1947 – Pomorze Zachodnie na przełomie roku, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 1 ze stycznia
  • 1947 – Ziemie Odzyskane w wytycznych narodowego planu gospodarczego, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 1 ze stycznia
  • 1947 – Troski polskiego Szczecina, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 4 z kwietnia
  • 1947 – Sytuacja mieszkaniowa, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 6 z czerwca
  • 1947 – Trzy wielkie zjazdy, „Przegląd Zachodni” 1947 nr 10 z października
  • 1947 – Fiskalno-podatkowe środki pobierania, „Strażnica Zachodnia” 1947 nr 5
  • 1947 – Sejm pokoju i odbudowy, „Szczecin” 1947 nr 5-6 z 1 lutego
  • 1947 – O trwały pokój nad Odrą, „Szczecin” 1947 nr 13-14
  • 1947 – O sąsiadach Szczecina 1947 nr 25-26 z 1 lipca
  • 1947 – Siły twórcze regionalizmu, „Szczecin” 1947 nr 25-26 z 1 lipca
  • 1947 – Sytuacja prawna upaństwowionych przedsiębiorstw, „Szczecin” 1947 nr 31-32 z 15 sierpnia
  • 1947 – Na trzeci zjazd przemysłowy, „Szczecin” 1947 nr 33-34 z 1 września
  • 1948 – Na tle reorganizacji samorządu gospodarczego, „Biuletyn Informacyjny Stronnictwa Pracy” 1948 z czerwca
  • 1948 – Wczoraj i jutro strefy wolnocłowej w Szczecinie, „Polska Zachodnia” 1948 nr 15-16
  • 1948 – Zagadnienie strefy wolnocłowej w Szczecinie, „Przegląd Zachodni” 1948 nr 2 z lutego
  • 1948 – Zarys prawa Ziem Odzyskanych, „Szczecin” 1948 nr 21
  • 1948 – Pojęcie mienia poniemieckiego, „Szczecin” 1948 nr 23 z 6-12 czerwca
  • 1949 – Szczecin 1948, „Przegląd Zachodni” 1949 nr 7-8
  • 1956 – Przyczynek do badań nad znieczulicą skargową, „Kurier Szczeciński” 1956 nr 165, s. 4
  • 1956 – Prawnicy zbędni czy potrzebni?, „Głos Szczeciński” z dn. 11 lipca
  • 1956 – Czego ludzie oczekują od nowego Sejmu?, „Kurier Szczeciński” 1956 nr 257, s. 4
  • 1956 – Myślenie, „Szpilki” i strachy (Red. Kmiecikowi zamiast samokrytyki), „Kurier Szczeciński” 1956 nr 276, s. 3
  • 1962 – Obrona i obrońca w procesie karnym (Głos nie-uczestnika dyskusji), „Prawo i Życie” 1962 nr 14
  • 1965 – Kartki z dziejów prawa szwedzkiego, „Prawo i Życie” 1965 nr 9 z 25 kwietnia
  • 1972 – Wynajmę sobie świadka (List polemiczny), „Kurier Szczeciński” 1972 nr 299, s. 4-5
  • 1991 – Czy, jak i kogo należy uczyć wymowy?, „Palestra” 1991 nr 8–9, s. 48
  • 1994 – Stettin - Szczecin 1945-1946, „Morze i Ziemia” 1994 nr 43, s. 13
  • 1995 – W więzieniu Urzędu Bezpieczeństwa (fragment wspomnień), „Kurier Szczeciński” z 7 lipca, s. 11





Nagrody i wyróżnienia

  • 1975 – nagroda za pracę Piśmiennictwo adwokatury (w pracy zbiorowej Adwokatura PRL) przyznana przez Jury Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie
  • 1984 – Nagroda im. adw. Borysa Ołomuckiego za opracowanie Zarys historii adwokatury polskiej (razem z Andrzejem Kiszą i Zdzisławem Krzemińskim) przyznana przez Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie
  • 1990 – Nagroda im. adwokata Witolda Bayera za najlepszą pracę z zakresu prawa karnego
  • 1992 – Nagroda im. adw. Borysa Ołomuckiego w konkursie na najlepszą opublikowaną pracę dotyczącą dziejów adwokatury polskiej za całokształt twórczości z tego zakresu przyznana przez Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej w Warszawie
  • 1995 – Nagroda Jubileuszowa Szczecińskiego Towarzystwa Kultury za pracę Wspomnienia z lat 1931-1994 oraz całokształt działalności pamiętnikarskiej na Pomorzu Szczecińskim



  • Dyplom Nagrody im. adw. Borysa Ołomuckiego (1984)

  • Dyplom Nagroda im. adw. Witolda Bayera (1990)

  • Dyplom Nagrody im. adw. Borysa Ołomuckiego (1992)

  • Dyplom Nagrody Jubileuszowej STK (1995)



Odznaczenia

Zasluzony Dzialacz.jpg
  • 1965 – Złoty Krzyż Zasługi
  • 1965 – Złota Odznaka Zrzeszenia Prawników Polskich
  • 1966 – Odznaka Tysiąclecia
  • 1974 – złota odznaka „Adwokatura PRL”
  • 1979 – Krzyż Armii Krajowej (Londyn)
  • 1979 – Zasłużony Działacz Kultury
  • 1982 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
  • 1982 – Medal Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich
  • 1983 – Warszawski Krzyż Powstańczy
  • 1985 – Krzyż za Zasługi dla ZHP z Rozetą i Mieczami
  • 1985 – Złota Odznaka Zrzeszenia Prawników Polskich
  • 1988 – Medal Jubileuszowy 70-lecia Adwokatury Polskiej
  • 1994 – Krzyż Armii Krajowej
  • 2009 – Złota Odznaka Honorowa Gryfa Zachodniopomorskiego (pośmiertnie)
  • 2016 – Wielka Odznaka „Adwokatura Zasłużonym” (pośmiertnie)
  • Medal 50-lecia Harcerstwa w Szczecinie
  • medal Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego



  • Powiadomienie o wyróżnieniu złotą odznaką „Adwokatura PRL” (1974)

  • Legitymacja zasłużonego Działacza Kultury (1979)

  • Legitymacja Warszawskiego Krzyża Powstańczego (1983)

  • Powiadomienie o przyznaniu Krzyżem za Zasługi dla ZHP z Rozetą i Mieczami (1985)



Ciekawostki



O mec. Romanie Łyczywku pisali m.in.

  • 1986 – Danuta Kret, Wyprawa do ziemi powracającej, „Biuletyn Kulturalny” 1986, s. 48-50
  • 1993 – Marek Klasa, Broniłem Milczanowskiego, „Morze i Ziemia” 1993 nr 50, s. 1
  • 1994 – Tadeusz Burakowski, Zenon Weinert, Szpalty pamięci: adwokat Roman Łyczywek (1916-1994), „Palestra” 1994 nr 38, s. 203-206
  • 1995 – Tadeusz Zwilnian Grabowski, Wielki humanista, „Słowo na Pomorzu” 1995 nr 297, s. 8
  • 1995 – Kazimierz Kozłowski, Mecenas Roman Łyczywek (1916-1994), „Kronika Szczecina 1994”, s. 84-89
  • 2001 – (an), Jubileusz szczecińskiej palestry. Ślad czasu, „Kurier Szczeciński” z dn. 7 października 2001
  • 2004 – Włodzimierz Łyczywek, Adwokat dr Roman Łyczywek – w 10 rocznicę śmierci, „Palestra” 2004 nr 9-10, s. 293-295
  • Andrzej Fersten, Głęboko sięgają korzenie. Szczeciniacy cz. I – Gród, „Motywy”, s. 11
  • 2017 – Wojciech Lizak, Przypadek Romana Łyczywka, „Kurier Szczeciński” z dni 11, 18, 25 i 30 sierpnia 2017



Bibliografia

Inne źródła

Materiały i fotografie ze zbiorów Krystyny i Ewy Łyczywek




IES64.png
Autor opracowania: Andrzej Androchowicz


Źródło: „http://encyklopedia.szczecin.pl/index.php?title=Roman_Łyczywek&oldid=206378”