Włodzimierz Bednarski

Z Encyklopedia Pomorza Zachodniego - pomeranica.pl
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Włodzimierz Bednarski
aktor, reżyser
brak zdjecia
Włodzimierz Bednarski w filmie Nie ma powrotu Johnny
Data urodzenia 27 marca 1935
Miejsce urodzenia Leszno
Data śmierci 12 czerwca 2020
Miejsce śmierci Warszawa
Miejsce spoczynku Cmentarz Wilanowski w Warszawie


Włodzimierz Bednarski (1935-2020) – aktor, reżyser

Życiorys

Włodzimierz Jan Bednarski urodził się 27 marca 1935 roku w Lesznie. Uczęszczał do Państwowej Szkoły Ogólnokształcącej Stopnia Podstawowego i Licealnego Nr 30 w Warszawie (obecnie XXX Liceum Ogólnokształcące im. Jana Śniadeckiego). Maturę zdał w 1954 roku. W 1959 roku ukończył warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną im. Aleksandra Zelwerowicza. Zadebiutował 6 maja 1959 roku na scenie PWST w roli Aleksandra Ignatiewicza Wierszynina w Trzech siostrach Antoniego Czechowa w reż. Zofii Małynicz i Haliny Drohockiej. Na scenie Teatru Ateneum wystąpił w widowisku poetycko-muzycznym Wodewil i piosenka w reż. Kazimierza Rudzkiego.

Przez trzy sezony występował w Teatrze im. Jaracza w Olsztynie (1959-1962). Tam zagrał m.in. Jana w Pierwszym dniu wolności Leona Kruczkowskiego, Poetę w Weselu Stanisława Wyspiańskiego, Papkina w Zemście Aleksandra Fredry, Stanhope'a w Kresie wędrówki Roberta Cedrica Sherriffa oraz Augusta w Barbarze Radziwiłłównie Alojzego Felińskiego. W sezonie 1962/63 był aktorem Teatru Polskiego w Bydgoszczy, gdzie zagrał m.in. Gucia w Ślubach panieńskich Aleksandra Fredry i tytułową rolę w Hamlecie Williama Shakespeare'a.

Od 1963 roku występował w Szczecinie. Był aktorem Państwowych Teatrów Dramatycznych. Stworzył wiele znakomitych i niezapomnianych kreacji, m.in. tytułowego Zawiszę Czarnego w dramacie Juliusza Słowackiego, Księdza Piotra w Dziadach Adama Mickiewicza, Jagona w Otellu oraz tytułowych bohaterów w Makbecie i w Ryszardzie III Williama Shakespeare'a. Występował także na scenach Teatru Krypta i Teatru „13 Muz”, m.in. w głośnym monodramie Kazimierza Brandysa Listy do Pani Z.. Jako reżyser współpracował z amatorskim ruchem teatralnym (Teatrzyk na Wielkiej). Współpracował także z lokalną rozgłośnią radiową i ośrodkiem telewizyjnym. Wystąpił m.in. w głośnym telewizyjnym cyklu Wieczory z Conradem, gdzie zagrał Marlowe'a.

W 1969 roku przeniósł się do Warszawy. Kolejno był aktorem teatrów Narodowego (1969-1974), Nowego (1974-1981), Popularnego (1981-1990) oraz Teatru Szwedzka 2/4 (1990-1992).

Stworzył wiele wysoko cenionych przez krytyków i widzów pierwszo-, i drugoplanowych kreacji w Teatrze Telewizji, Teatrze Polskiego Radia, filmach fabularnych i telewizyjnych (m.in. Kanał, Potop, Kazimierz Wielki, Miś, Co mi zrobisz jak mnie złapiesz) oraz w serialach telewizyjnych (m.in. Polskie drogi, Dom, W labiryncie, Zmiennicy, Mistrz i Małgorzata, Akwen Eldorado). Wystąpił m.in. w kameralnym dramacie Nie ma powrotu, Johnny, rozgrywającym się podczas wojny w Wietnamie, do którego zdjęcia realizowano w Karnocicach nad Zalewem Szczecińskim.

Był uznanym aktorem dubbingu, w którym pracę zaczynał w 1956 roku jeszcze jako student PWST. Początkowo podkładał efekty akustyczne do filmów, a później użyczał swojego głosu filmowym bohaterom. W ciągu ponad pięćdziesięcioletniej pracy zdubbingował około 200 postaci. Do najbardziej popularnych dubbingowanych ról należały Fred Flintstone we Flinstonach, Pan Sowa w Kubusiu Puchatku, Król Tryton w Małej Syrence, Ojciec Czas w Smurfach oraz Książę Igthron w Gumisiach.

Zmarł 12 czerwca 2020 roku w Warszawie. Został pochowany 23 czerwca w kolumbarium na Cmentarzu Wilanowskim w Warszawie.

Działalność artystyczna (Szczecin)

Teatr

Tytuł Autor Reżyser Forma twórczości Rola Teatr Data premiery
Zawisza Czarny Juliusz Słowacki Andrzej Witkowski obsada aktorska Zawisza Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) 24 sierpnia 1963
Koledzy Wasilij Aksionow, Jurij Stabawoj Jan Maciejowski obsada aktorska Aleksander Zielenin, absolwent medycyny Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 6 listopada 1963
Magik i małpiszon (montaż satyryczno-liryczny) Konstanty Ildefons Gałczyński Ewa Kołogórska obsada aktorska Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Imprez Artystycznych „Estrada” (sala Kameralna Zamku Książąt Pomorskich) 16 grudnia 1963
Fizycy Friedrich Dürrenmatt Józef Gruda obsada aktorska Jan Wilhelm Mobius Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) 19 stycznia 1964
Makbet William Shakespeare Maryna Broniewska obsada aktorska Makbet Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 25 marca 1964
Sułkowski Stefan Żeromski Jerzy Kreczmar obsada aktorska D`Antraigues Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 5 lipca 1964
Mąż i żona Aleksander Fredro Ewa Kołogórska obsada aktorska Wacław Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) 7 października 1964
Ifigenia w Taurydzie Wolfgang Goethe Janusz Marzec obsada aktorska Teatr „13 Muz” 26 października 1964
Nosorożec Eugène Ionesco Maryna Broniewska obsada aktorska Dudard Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) 19 grudnia 1964
Śpiewać albo nie śpiewać (w ramach Kabaretu Piosenki Klubu „13 Muz”) różni autorzy, m.in. Halina Koman-Dobrowolska, Joanna Kulmowa, Tadeusz Klimowski Jan Maciejowski obsada aktorska Klub „13 Muz” 12 marca 1965
Balladyna Juliusz Słowacki Maria Straszewska obsada aktorska Fon Kostryn Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) 13 marca 1965
Sługa dwóch panów Carlo Goldoni Maryna Broniewska obsada aktorska Sylwiusz Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 8 maja 1965
Barbara Radziwiłłówna Alojzy Feliński Zbigniew Mak obsada aktorska Zygmunt August Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 17 lipca 1965
Incydent w Vichy Arthur Miller Jan Maciejowski obsada aktorska Von Berg Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) 23 listopada 1965
Nam śpiewać nie kazano montaż kabaretowy obsada aktorska Teatr „13 Muz” 1965
Trzy białe strzały Jan Makarius Ewa Kołogórska obsada aktorska Biały Sokół Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 20 lutego 1966
Wieczór poetycki poświęcony Heinrichowi Heinemu Heinrich Heine Janusz Marzec recytacje Klub MPiK 1 marca 1966
Dziady Adam Mickiewicz Jan Maciejowski obsada aktorska Ksiądz Piotr; Chór Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 12 marca 1966
Mordercy i świadkowie Tadeusz Polanowski Jan Maciejowski obsada aktorska Andrews Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 24 czerwca 1966
Otello William Shakespeare Jan Maciejowski asystent reżysera, układ pojedynków, obsada aktorska Jago, chorąży; Obywatel Cypru Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 1 października 1966
Pan Jowialski Aleksander Fredro Andrzej Ziębiński obsada aktorska Ludmir Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 13 stycznia 1967
Lato Tadeusz Rittner Andrzej Ziębiński obsada aktorska Torup Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) 12 marca 1967
Niech no tylko zakwitną jabłonie Agnieszka Osiecka Barbara Fijewska obsada aktorska Ojciec II; Szabrownik Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 21 marca 1967
Kordian Juliusz Słowacki Janusz Marzec obsada aktorska Szatan Teatr „13 Muz" 17 kwietnia 1967
Wiosna 21 Aleksander Sztejn Jan Maciejowski obsada aktorska Czerwony Alarm Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 1 czerwca 1967
Ryszard III William Shakespeare Jan Maciejowski obsada aktorska Ryszard, książę Gloucester, później Ryszard III, brat króla Edwarda IV Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 29 września 1967
Listy do P.Z. (monodram) Kazimierz Brandys Jan Maciejowski obsada aktorska Teatr „13 Muz" 4 grudnia 1967
Gra miłości i przypadku Pierre Marivaux Tadeusz Byrski obsada aktorska Dorant, narzeczony Sylwii Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) 17 grudnia 1967
Pan Wokulski Bolesław Prus Ewa Kołogórska obsada aktorska Stanisław Wokulski Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) 23 lutego 1968
Cesarsko-królewski narzeczony Ludwik Askenazy Jan Maciejowski obsada aktorska Gian Battista Pergolesi Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 4 maja 1968
Antygona Sofokles Marek Okopiński obsada aktorska Kreon, król Teb Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 20 września 1968
Pojedynek Mar Bajdżijew Jowita Pieńkiewicz obsada aktorska Iskander Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 30 października 1968
Wyzwolenie Stanisław Wyspiański Jan Maciejowski obsada aktorska Geniusz; Maska; Reżyser Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 14 lutego 1969
Rzecz listopadowa Ernest Bryll Krystyna Skuszanka, Jerzy Krasowski obsada aktorska Artysta Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 20 kwietnia 1969
Nowe Wyzwolenie Stanisław Ignacy Witkiewicz Jowita Pieńkiewicz obsada aktorska Król Ryszard III Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Imprez Artystycznych (Klub „13 Muz”) 26 kwietnia 1969
Henryk IV William Shakespeare Jan Maciejowski asystent reżysera, obsada aktorska Henryk Percy Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) 12 czerwca 1969



Na scenie

(fot. Grażyna Wyszomirska)

  • Włodzimierz Bednarski (Stanisław Wokulski) i Marian Nosek (Szlangbaum) w Panu Wokulskim (1968)

  • Bohdan Albert Janiszewski (Dr Szuman) i Włodzimierz Bednarski (Wokulski) w Panu Wokulskim (1968)

  • Marian Nosek (Król Henryk IV) i Włodzimierz Bednarski (Henryk Percy-Hotspur) w Henryku IV (1969)

  • Krystyna Bigelmajer (Elwira), Włodzimierz Bednarski (Wacław) i Leopold Matuszczak (Alfred) w Mężu i żonie (1964)

  • Włodzimierz Bednarski (Von Berg) i Zbigniew Mamont (Leduc) w Incydencie w Vichy (1965)

  • Bohdan Albert Janiszewski (Poeta) i Włodzimierz Bednarski (Artysta) w Rzeczy listopadowej (1969)



Radio

Tytuł słuchowiska Autor Reżyseria (adaptacja radiowa) Postać Data pierwszej emisji
Nowe wiersze poetów szczecińskich Józef Bursewicz, Andrzej Dzierżanowski, Eliasz Rajzman, Helena Raszka, Ireneusz Krzysztof Szmidt Juliusz Burski obsada aktorska 26 maja 1964
Biri-biri Stanisław Mioduszewski Juliusz Burski obsada aktorska 8 grudnia 1964
Tylko pan, kapitanie Bronisław Słomka Juliusz Burski obsada aktorska 25 grudnia 1965
Latarnik z Out Skarries Włodzimierz Kaczmarek Juliusz Burski obsada aktorska 3 maja 1966
Mgła Jerzy Sawiuk Juliusz Burski obsada aktorska 10 lipca 1966
Była już wiosna Czesław Czerniawski Juliusz Burski obsada aktorska 30 kwietnia 1967
Zdarzył się cud Wiesław Rogowski Julia Zyblewska obsada aktorska 23 lipca 1967
Nasza legitymacja Aleksander Błok, Władysław Broniewski, Włodzimierz Majakowski, Stefan Żeromski Jan Maciejowski obsada aktorska 10 listopada 1967
Majowe strofy Władysław Broniewski, Konstanty Ildefons Gałczyński Julia Zyblewska (Alina Głowacka) obsada aktorska 1 maja 1968
Powrót wielkiego łowcy Wiesław Andrzejewski Juliusz Burski obsada aktorska 1 listopada 1968
Wysokie drzewa wiersze różnych poetów Julia Zyblewska (Zofia Burska) obsada aktorska 17 czerwca 1969



Telewizja

Tytuł sztuki (programu) Autor Scenariusz (adaptacja) Reżyseria Realizacja telewizyjna Postać Data premiery
Morska nawigacyja do Lubeka Marcin Borzymowski Juliusz Burski Juliusz Burski Andrzej Androchowicz obsada aktorska 11 czerwca 1967
Otello William Shakespeare Jan Maciejowski, Włodzimierz Bednarski (asyst. reż.) Juliusz Burski Jago, chorąży 11 sierpnia 1967
Ukryty sojusznik (w cyklu Wieczory z Conradem) Joseph Conrad Juliusz Burski, Wiesław Wodecki Juliusz Burski Marlowe 29 grudnia 1967
Freja z Siedmiu Wysp (w cyklu Wieczory z Conradem) Joseph Conrad Juliusz Burski, Wiesław Wodecki Juliusz Burski Ryszard Zawidowski Marlowe 8 marca 1968
Dziwak Nazim Hikmet Maryna Broniewska obsada aktorska 10 maja 1968
Falk (w cyklu Wieczory z Conradem) Joseph Conrad Juliusz Burski, Wiesław Wodecki na podst. opowiadania Tajfun Juliusz Burski Wiesław Wodecki Marlowe 7 czerwca 1968
Ryszard III William Shakespeare Jan Maciejowski Ryszard 6 września 1968
Murzyn z załogi „Narcyza” (w cyklu Wieczory z Conradem Joseph Conrad Juliusz Burski, Wiesław Wodecki Juliusz Burski Ryszard Zawidowski Marlowe 25 października 1968
Henryk IV William Shakespeare Jan Maciejowski Henryk Percy przezwiskiem Hotspur 15 września 1969
Playboy zachodniego świata John Millinghton Synge Jan Maciejowski Ryszard Zawidowski obsada aktorska 19 września 1969



Nagrody i wyróżnienia

  • 1961 – Nagroda Artystyczna Miasta Elbląga za rolę Stanhope'a w Kresie wędrówki R.C. Sheriffa
  • 1962 – nagroda za rolę Augusta w Barbarze Radziwiłłównie A. Felińskiego w Teatrze Polskim w Bydgoszczy na IV Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu
  • 1963 – wyróżnienie za rolę tytułową w Hamlecie W. Shakespeare'a w Teatrze Polskim w Bydgoszczy na V Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu
  • 1967 – nagroda za rolę Jagona w Otellu W. Shakespeare'a w PTD w Szczecinie na IX Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu
  • 1967 – Bursztynowy Pierścień za rolę tytułową w Ryszardzie III oraz Jagona w Otellu W. Shakespeare'a w reż. Jana Maciejowskiego (PTD - Teatr Współczesny)
  • 1968 – nagroda za rolę tytułową w Ryszardzie III W. Shakespeare'a w PTD w Szczecinie na X Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu
  • 1968 – wyróżnienie za rolę tytułową w Ryszardzie III W. Shakespeare'a w PTD w Szczecinie na V Telewizyjnym Festiwalu Teatrów Dramatycznych w Warszawie (1 lipca – 7 października)
  • 1968 – Bursztynowy Pierścień za rolę Kreona w Antygonie Sofoklesa w reż. Marka Okopińskiego (PTD - Teatr Współczesny)
  • 1968 – nagroda Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Szczecinie za wybitne osiągnięcia artystyczne i działalność społeczną
  • 1969 – nagroda za rolę Hotspura w Henryku IV W. Shakespeare'a w PTD w Szczecinie na XI Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu



Odznaczenia

  • 1969 – Srebrny Krzyż Zasługi
  • 1975 – Srebrny Krzyż Zasługi



O Włodzimierzu Bednarskim

  • (...) Utalentowany aktor, Włodzimierz Bednarski, którego niedawno oglądałem w roli Hamleta, dał miarę swych zdolności w roli francuskiego dyplomaty. Nie było w tej interpretacji ani szczypty obciążającego czasem rolę Antraiguesa „demonizmu”. Bednarski zaznaczał przede wszystkim jasno sformułowane racje, inteligentnie uzasadnione argumenty. Spokojnie, nigdy się nie denerwując i nie unosząc, z leciutkim uśmieszkiem ironii, ale nieraz i z domieszką życzliwości, bronił sprawy, którą uważał za godną walki. Choć tekst zdaje się kierować motywy Antraiguesa w stronę emocjonalną (sprawy osobiste, zemsta za zniszczone dobra), wykonawca szczeciński działa przede wszystkim na podstawie przemyśleń. Nie jest ekstremistą prawicy, jakimś Goldwaterem czy Mussolinim, raczej Lavalem lub Chamberlainem (myślę oczywiście o ogólnym kierunku roli). (Wojciech Natanson, Sprawa „Kawalera de Zelwa”, „Teatr” 1964 nr 17)
  • (...) Działania i reakcje głównego bohatera zostają w pewnym sensie „zaprogramowane” przez rzeczywistego animatora zdarzeń - przez co właśnie Jago staje się głównym i najciekawszym podmiotem dramatu. Staje się nim w sposób nieporównanie pełniejszy niż tragiczny, przez naturę i okoliczności zewnętrzne zdeterminowany Otello. (...) Jagonem jest Włodzimierz Bednarski mniej może świetny od lotnego i urokliwego Otella - ale w swojej plastyczności i sposobie sugerowania postaci interesujący, rzetelny, przekonywający. (Jan Paweł Gawlik, Otello 1966, „Teatr” z dn. 1 października 1966)
  • (...) Jagona tradycyjna inscenizacja ukazywała najczęściej jako demona zła, jako postać sataniczną. W przedstawieniu Maciejowskiego mamy wyraźną polemikę z taką interpretacją. Maciejowski machinacje Jagona wkomponowuje w tło reguł gry określających charakter życia politycznego w Wenecji. Włodzimierz Bednarski, występujący w roli negatywnego bohatera dramatu, jest Jagonem działającym z premedytacją i chłodną inteligencją. Nie ciemne instynkty, lecz świadomość praw świata w jakim żyje, świadomość, iż jest to świat pozorów i ukrytych intencji, staje się motorem działań Jagona. Wie, że aby wspiąć się w górę, zrobić karierę, osiągnąć zamierzony cel, trzeba żyć życiem nieautentycznym: ukazywać pozory jako prawdy, a prawdy jako pozory. (Jerzy Niesiobędzki, Otello bez kompleksów, „Teatr” z dn. 1 października 1966)
  • (...) Adaptując Conrada – trzeba zatem postawić na narratora. Tylko taki zabieg pozwoli na maksymalną, w warunkach telewizyjnych, wierność pisarzowi. I taką drogą poszli twórcy programu „Wieczór z Conradem” – „Ukryty sojusznik”, przygotowanego przez ośrodek w Szczecinie – Juliusz Burski i Wiesław Wodecki, składając główny ciężar odpowiedzialności na aktora Włodzimierza Bednarskiego. Jako Marlowe snuje on swój monolog, uzupełniony udramatyzowanymi scenami dialogowymi. A więc na przemian wspomina i uczestniczy w akcji, opowiada o tym, co czuł i robił. Bednarski potrafił zręcznie zróżnicować dwa toki akcji, potrafił rozbić się jakby na dwie postacie. Prowadząc monolog, był skupiony, opanowany, powściągliwy, choć nie bez temperamentu. W dialogach robił wrażenie człowieka mniej zrównoważonego i gwałtownego, człowieka który pewnością siebie pokrywa wewnętrzny niepokój. Nie zmieniając charakteryzacji – w bezpośrednim działaniu był młodszy, zaś jako człowiek snujący wspomnienia – dojrzalszy, bardziej ściszony. (Kalina Gawęcka, Conrad ocalony, „Ekran” 1968 nr 4, s. 15)



Ciekawostki



Bibliografia

Inne źródła





IES64.png
Autor opracowania: Andrzej Androchowicz


Źródło: „http://pomeranica.pl/index.php?title=Włodzimierz_Bednarski&oldid=228686”