Władysław Sokalski
Władysław Sokalski | |||
aktor | |||
| |||
Data urodzenia | 24 kwietnia 1922 | ||
Miejsce urodzenia | Czortków | ||
Data śmierci | 25 maja 2019 | ||
Miejsce śmierci | Szczecin | ||
Miejsce spoczynku | Cmentarz Centralny w Szczecinie (kw. 101CGR-2-7) | ||
Władysław Sokalski (1922-2019) – aktor
Życiorys
Władysław Sokalski urodził się 24 kwietnia 1922 w Czortkowie na Kresach Wschodnich II Rzeczypospolitej. Był najmłodszym z sześciorga dzieci Julii i Marcelego Sokalskich. Miał dwóch starszych braci i trzy siostry. Mająca niemieckie korzenie rodzina Sokalskich początkowo zamieszkiwała na Wołyniu, skąd przeniosła się do Czortkowa. Tu Marceli Sokalski zajął się hodowlą świń i handlem - prowadził własną ubojnię i cztery sklepy.
Władysław rozpoczął naukę w szkole powszechnej w wieku sześciu lat. Przed wojną uzyskał tzw. małą maturę. Już w okresie gimnazjalnym ujawniły się jego zainteresowania aktorstwem. Zaczął uczęszczać na zajęcia teatralne prowadzone przez miejscowych dominikanów. Grał m.in. w sztukach Gabrieli Zapolskiej i Aleksandra Fredry. Działał także w harcerstwie oraz w Towarzystwie Gimnastycznym Sokół.
Po zajęciu Czortkowa przez wojska radzieckie w 1939 roku, uczestniczył w przygotowaniach do tzw. powstania czortowskiego, uznawanego dziś za pierwszy akt zbrojny w okupowanej przez Rosjan Polsce. Podczas pacyfikacji ludności przez oddziały Armii Czerwonej w styczniu 1940 roku, która była konsekwencją nieudanej rewolty, w ostatniej chwili wraz ze starszym bratem Edwardem (był dominikaninem - przyjął imię zakonne Bolesław), uciekł do do Jezupola. Rodzice i siostry zostali w Czortkowie, który po wojnie został włączony do ZSRR. W Jezupolu ukrywał się w klasztorze dominikanów. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 roku, wraz z bratem wyjechał do Krakowa. Tu rozpoczął działalność konspiracyjną. W szeregach ZWZ–AK wziął m.in. udział w akcji uwolnienia więźniów z aresztu SS w Tarnowie w 1941 roku. W oddziałach 27. Dywizji AK walczył przeciw niemieckiej Dywizji SS-Galizien. W 1944 roku w wyniku łapanki został aresztowany i przewieziony do obozu w Krakowie Płaszowie. Stamtąd został przetransportowany do Wrocławia, gdzie wraz z innymi więźniami uczestniczył w pracach przygotowujących miasto do obrony przed zbliżającym się frontem.
Po kapitulacji Festung Breslau 7 maja 1945 roku, wyjechał do Trzebnicy, gdzie ulokowały się ówczesne władze województwa. Stamtąd został skierowany do Świdnicy, gdzie objął funkcję wiceprezydenta miasta. W Świdnicy zdał z wynikiem bardzo dobrym opóźnioną przez lata wojny maturę. Wspólnie z gronem aktorów - Jadwigą Dobrzańską, Heleną Biegańską-Płachecką, Marią Wesołowską, Saturninem Żurawskim, Władysławem Jeżewskim i innymi - wstąpił do półamatorskiego teatru (późniejszy Teatr Miejski w Świdnicy), założonego staraniem Felicji Strzemboszowej, kierowniczki Powiatowego Referatu Kultury i Sztuki, i aktora Rudolfa Ratschki (Raczki). Jako aktor zadebiutował 26 listopada 1945 roku w roli Teofila w Poskromieniu żon Maurice'a Hennequina.
W czerwcu 1948 roku przyjechał do Szczecina i został przyjęty do zespołu aktorskiego Sylwestra Czosnowskiego. Podczas Wigilii 1948 roku, którą spędzał w Świdnicy, został aresztowany za udział w powstaniu czortkowskim i za rzekomą likwidację lewicowych bojówek na Wołyniu. W więzieniu spędził pół roku. Ze względu na brak dowodów został zwolniony. W 1950 roku w Poznaniu przed komisją egzaminacyjną, której przewodniczył Aleksander Zelwerowicz, zdał z wynikiem bardzo dobrym eksternistyczny egzamin aktorski. Jako dyplomowany aktor powrócił do Szczecina. Na krótko przeniósł się do Bałtyckiego Teatru Dramatycznego w Koszalinie. Od 1961 roku ponownie w Szczecinie. Występował w zespole Operetki oraz w zespołach Państwowych Teatrów Dramatycznych. W latach 1969–1975 pracował w Teatrze Starym im. J. Słowackiego w Krakowie. Wystąpił także w epizodycznych rolach w dwóch odcinkach serialu telewizyjnego Janosik (Pobili się dwaj górale i Zdrada) oraz w serialu Ile jest życia (Noc księżycowa). W sezonie 1975/1976 grał w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu, a w 1976 roku przeniósł się do Teatru im. Stefana Żeromskiego w Kielcach. W 1980 roku powrócił do Szczecina i został zaangażowany do Teatru Współczesnego. Rok później wyjechał do Bremy, gdzie dzięki dobrej znajomości języka niemieckiego grał w tamtejszym teatrze. Po wypadku, jakiemu uległ podczas jednego ze spektakli, spędził w szpitalu 7 miesięcy. Po opuszczeniu szpitala pracował w organizacji charytatywnej Rolanda McDonalda i w jej ramach występował dla najmłodszych widzów w całych Niemczech. Łącznie spędził w Niemczech 7 lat. Do Polski powrócił w 1988 roku, najpierw do Krakowa, a potem do Szczecina, gdzie zamieszkał na stałe.
Dwukrotnie żonaty. W 1951 roku ożenił się z Krystyną Lacner, inspicjentką w teatrze. Małżeństwo przetrwało 17 lat. Z drugą żoną, Alicją, pobrał się w 1992 roku.
Mimo przejścia na emeryturę, nadal utrzymywał bliskie kontakty z teatrem. Uczestniczył w większości premier i wydarzeń kulturalnych miasta. Był nieocenionym źródłem informacji o szczecińskiej scenie i jej kulisach.
Zmarł 25 maja 2019 roku w Szczecinie. Został pochowany 3 czerwca na Cmentarzu Centralnym (kw. 101CGR-2-7).
Okres szczeciński
Władysław Sokalski po raz pierwszy przyjechał do Szczecina 18 czerwca 1948 roku. Po wstąpieniu do zespołu Sylwestra Czosnowskiego, zadebiutował na scenie rolą Grzesia w sztuce Ostrowskiego Niewinni winowajcy w reżyserii Henryka Lotara. Grając u boku m.in. Marii Malickiej, Jana Daszewskiego i Krystyny Feldman, został bardzo dobrze przyjęty przez krytykę i publiczność. Po roli Chopina w sztuce J. Iwaszkiewicza Lato w Nohant, uznanej przez krytyków za jedną z najlepszych w aktorskim dorobku Władysława Sokalskiego, aktor mówił: Bardzo mi ta rola odpowiada, leży w moim charakterze, z tym, że może ja jestem trochę mniejszym histerykiem – zresztą starałem się również i w sztuce nie szarżować i pokazać Chopina bardziej zrównoważonego… Kolejny wielki sukces przyniosła aktorowi rola Księcia Walii w Geniuszu i szaleństwie Dumasa. Po krótkiej przerwie spowodowanej angażem w Koszalinie, w 1961 roku aktor powrócił do Szczecina. Początkowo grał na scenie Szczecińskiej Operetki (sezon 1961/1962), a później w zespołach Państwowych Teatrach Dramatycznych (1961-1969). Do najciekawszych ról z tego okresu należały: Wacław w Czy to jest miłość?, Klaudiusz w Hamlecie, Gustaw w Ślubach panieńskich, Wacław w Mężu i żonie, Filon w Balladynie, Hosty w Mordercach i świadkach, Montano w Otellu, Schweizer w Zbójcach, prof. Sieriebriakow w Wujaszku Wani i Zagorny w Królowej przedmieścia. Aktor wystąpił także w dwóch spektaklach Teatru Telewizji Szczecin - W małym domku (1966) i w Ryszardzie III (1968).
W 1969 roku Władysław Sokalski opuścił Szczecin na 11 lat. Po kolejnym powrocie wystąpił jeszcze czterokrotnie na scenie Teatru Współczesnego (sezon 1979/80 i 1980/81). Później wyjechał do Niemiec. Po siedmioletniej nieobecności w kraju, w 1988 roku zamieszkał na stałe w Szczecinie. W 1999 roku wspólnie z innymi aktorami scen szczecińskich wystąpił w fabularyzowanym dokumencie Stefana Szlachtycza Paderewskiego życie po życiu.
Władysław Sokalski prywatnie
Z Aliną Kulikówną. Z tyłu ruiny Zamku Książąt Pomorskich (ok. 1958)
Role teatralne i telewizyjne (Szczecin)
Tytuł sztuki | Autor | Reżyseria | Postać | Teatr | Data premiery |
---|---|---|---|---|---|
Niewinni winowajcy (Grzesznicy bez winy) | Aleksander N. Ostrowski | Henryk Lotar | Grześ | Teatr Polski | 29 października 1948 |
Zielony gil | Tirso de Molina | Zbigniew Sawan | Aguilaz | Państwowy Teatr Polski | 12 stycznia 1950 |
Zemsta | Aleksander Fredro | Stanisław Bryliński | Wacław | Państwowy Teatr Polski | 31 marca 1950 |
Sprawa Pawła Eszteraga | Sándor Gergely | Łazarz Kobryński | Jan Timar | Państwowy Teatr Polski | 28 maja 1950 |
Dobry człowiek | Krzysztof Gruszczyński | Jerzy Ukleja | Żarno | Państwowy Teatr Polski | 4 listopada 1950 |
Śluby panieńskie | Aleksander Fredro | Stefan Wroncki | Albin | Państwowy Teatr Polski (scena: Teatr Współczesny) | 31 grudnia 1950 |
Moralność pani Dulskiej | Gabriela Zapolska | Tadeusz Żuchniewski | Zbyszko | Państwowy Teatr Polski (scena: Teatr Współczesny) | 13 marca 1951 |
Panna Maliczewska | Gabriela Zapolska | Marian Godlewski | Filo | Państwowy Teatr Polski | 7 września 1951 |
Pan Jowialski | Aleksander Fredro | Marian Godlewski | Ludmir | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 8 lutego 1952 |
Szkoła żon | Molière | Aleksander Fogiel | Horacy | Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 26 sierpnia 1952 |
Faryzeusze i grzesznik | Jerzy Pomianowski, Małgorzata Wolin | Bronisław Kassowski | Leon Clerc | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 21 stycznia 1953 |
Pan Teodor Zrzęda | Carlo Goldoni | Bronisław Kassowski | Dominik | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 28 czerwca 1953 Koszalin |
Za tych, co na morzu! | Borys Ławreniew | Emil Chaberski | Bosman Łabiński | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 4 listopada 1953 |
Ich czworo | Gabriela Zapolska | Maria Straszewska | Fedycki | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 18 lutego 1954 |
Profesja pani Warren | George Bernard Shaw | Emil Chaberski | Frank Gardner | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 7 kwietnia 1955 |
Wilhelm Tell | Friedrich Schiller | Emil Chaberski | Ulryk Rudenz | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 6 lipca 1955 |
Ponieważ się zakochałem (Gdyby nie burza) | Aniela Szatara | Aleksander Fogiel | Władysław | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 1 sierpnia 1955; Firmowana przez Radę Miejscową przy PTD |
Igraszki trafu i miłości | Pierre de Marivaux | Ewa Kołogórska | Mario | Państwowe Teatry Dramatyczne (Scena Kameralna) | 26 listopada 1955; Inauguracja działalności Sceny Kameralnej |
Maturzyści | Zdzisław Skowroński | Aleksander Fogiel | Kazek Wójcik, maturzysta | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 14 stycznia 1956 |
Rozbójnik | Karel Čapek | Ludwik Benoit | Nauczyciel | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 15 czerwca 1956 |
Spotkanie | Jean Anouilh | Jan Maciejowski | Robert | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 20 lipca 1956 |
Zakochana | Georges de Porto Riche | Jan Maciejowski | Doktor Etienne Feriaud | Państwowe Teatry Dramatyczne (Scena Kameralna) | 26 grudnia 1956 |
Mazepa | Juliusz Słowacki | Stefan Drewicz | Mazepa | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 21 lutego 1957 |
Skowronek | Jean Anouilh | Ludwik Benoit | Karol | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 25 maja 1957 |
Żeglarz | Jerzy Szaniawski | Aleksander Rodziewicz | Jan, Student | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 28 września 1957 |
Lato w Nohant | Jarosław Iwaszkiewicz | Gustawa Błońska | Fryderyk Chopin | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 17 grudnia 1957 |
Las | Aleksander N. Ostrowski | Jerzy Walden | Aleksy Siergiejewicz Bułanow, młody człowiek | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 27 marca 1958 |
Geniusz i szaleństwo | Aleksander Dumas | Jan Maciejowski | Książę Walii | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 28 czerwca 1958 |
Rzymska kurtyzana | Marin Drżić | Henryk Lotar | Maro | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 8 stycznia 1959 |
Maria Stuart | Fryderyk Schiller | Aleksander Rodziewicz | Mortimer | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 14 marca 1959 |
Roxy | Barry Conners | Jan Maciejowski | Tony Anderson | Operetka Szczecińska | 18 listopada 1961 |
Błękitna maska | Fred Raymond | Hans Salomon | Fraunhoffer | Operetka Szczecińska | 29 marca 1962 |
Czy to jest miłość | Zofia Bystrzycka | Aleksander Rodziewicz | Wacław | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 11 września 1962 |
Psie czasy, sierżancie... | Ira Lewin, Mac Hyman | Zbigniew Bogdański | Kapral badający sprawność rąk | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 19 października 1962 |
Maison de France | Bohdan Drozdowski | Ryszard Sobolewski | Buechner | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 24 stycznia 1963 |
Hamlet | William Shakespeare | Aleksander Rodziewicz | Klaudiusz | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 19 kwietnia 1963 |
Śluby panieńskie | Aleksander Fredro | Irena Ładosiówna | Gustaw | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 14 września 1963 |
Jaśnie pan Nikt | Lope de Vega | Jan Maciejowski | Leonato | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 21 kwietnia 1964 |
Mąż i żona | Aleksander Fredro | Ewa Kołogórska | Wacław | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 7 października 1964 |
Przygody dobrego wojaka Szwejka | Jaroslav Hašek | Jan Maciejowski | II Pasażer; Radca | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 20 grudnia 1964 |
Balladyna | Juliusz Słowacki | Maria Straszewska | Filon | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 13 marca 1965 |
Szewcy | Stanisław Ignacy Witkiewicz | Janusz Marzec | Kmieć | Teatr „13 Muz” | 22 listopada 1965 |
Dziady | Adam Mickiewicz | Jan Maciejowski | Feliks; Chór | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 12 marca 1966 |
A jednak się kręci... | Jerzy Broszkiewicz (fragm. sztuki Koniec księgi VI), Bertold Brecht (Żywot Galileusza) | Ewa Kołogórska | obsada aktorska | Teatr Rozmów (Oficerski Klub Garnizonowy) | 29 marca 1966 |
Mordercy i świadkowie | Tadeusz Polanowski | Jan Maciejowski | Hosty | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 24 czerwca 1966 |
Otello | William Shakespeare | Jan Maciejowski | Montano, były gubernator Cypru | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 1 października 1966 |
Zbójcy | Fryderyk Schiller | Edmund Pietryk | Schweizer, libertyn potem bandyta | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 3 grudnia 1966 |
Henryk IV | Luigi Pirandello | Janusz Marzec | Bertoldo | Teatr Krypta | 13 lutego 1967 |
Niech no tylko zakwitną jabłonie | Agnieszka Osiecka | Barbara Fijewska | Entreprener, Organizator, Partyzant | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 21 marca 1967 |
Przygoda z Vaterlandem | Leon Kruczkowski | Aleksander Rodziewicz, Janusz Marzec (współpraca) | Merkle | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 24 maja 1967 |
Ryszard III | William Shakespeare | Jan Maciejowski | Hrabia Rivers, Anthony Woodeville, brat królowej Elżbiety | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 29 września 1967 |
Wujaszek Wania | Antoni Czechow | Ewa Kołogórska | Aleksander Sieriebriakow | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 3 grudnia 1967 |
Pan Wokulski | Bolesław Prus | Ewa Kołogórska | Adwokat | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 23 lutego 1968 |
Cesarsko-królewski narzeczony | Ludwik Askenazy | Jan Maciejowski | Comte | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 4 maja 1968 |
Ryszard III | William Shakespeare | Jan Maciejowski | Hrabia Rivers, Anthony Woodeville, brat królowej Elżbiety | Teatr Telewizji Szczecin (przeniesienie spektaklu z Teatru Współczesnego w Szczecinie) | 6 września 1968 |
Królowa przedmieścia | Konstanty Krumłowski | Ewa Kołogórska | Zagórny | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 22 września 1968 |
Skiz | Gabriela Zapolska | Ewa Kołogórska | Tolo | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 20 grudnia 1968 |
Rzecz listopadowa | Ernest Bryll | Krystyna Skuszanka, Jerzy Krasowski | Reżyser | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Współczesny) | 20 kwietnia 1969 |
Wilki w nocy | Tadeusz Rittner | Ewa Kołogórska | Prokurator | Państwowe Teatry Dramatyczne (Teatr Polski) | 12 czerwca 1969 |
Kopciuch | Janusz Głowacki | Andrzej Chrzanowski | Operator | Teatr Współczesny | 12 października 1979 |
Mieszczanin szlachcicem | Molière | Krzysztof Zaleski | Krawiec | Teatr Współczesny | 14 lutego 1980 |
Warszawianka/Rzeź lalek | Stanisław Wyspiański/Anna Janko | Andrzej Chrzanowski | Ledóchowski (Warszawianka) | Teatr Współczesny | 29 listopada 1980 (z okazji 150 rocznicy powstania listopadowego) |
Ostatni kongres wybielaczy | Andrzej Kojer wg Turandot, czyli Kongres Wybielaczy Bertolta Brechta | Andrzej Chrzanowski, Jacek Koprowicz | Drugi Zbrojny | Teatr Współczesny | 7 maja 1981 |
Zdjęcia ze spektakli
(fot. Grażyna Wyszomirska) i (Witold Chromiński)
Władysław Sokalski (Jan), Marian Nosek (Admirał), Kazimierz Sułkowski (Rektor) i Jan Daszewski (Przewodniczący) w Żeglarzu (1957) - fot. Witold Chromiński
Bolesław Rosiński (Paweł Szmidt), Ludmiła Legut (Med) i Władysław Sokalski (Jan) w Żeglarzu (1957)
Jako Tony z Ireną Brodzińską (Roxy) w Roxy (1961)
Jako Buechner (pierwszy z prawej) z Ryszardem Sobolewskim (Stokowicz) i Aleksandrem Rodziewiczem (Dyrektor) w Maison de France (1963)
Jako prof. Sieriebriakow z Krystyną Rutkowską (Helena Andriejewna) w Wujaszku Wani (1967)
Telewizja
Tytuł sztuki / programu | Autor | Reżyseria | Realizacja telewizyjna | Rola | data premiery |
---|---|---|---|---|---|
W małym domku | Tadeusz Rittner | Aleksander Rodziewicz | Jan Maciejowski | Jurkiewicz | 18 marca 1966 (przeniesienie z Teatru Polskiego w Szczecinie) |
Odznaczenia
Z prasy
- (...) Gustaw Władysława Sokalskiego nasuwał czasem wątpliwości nazbyt nowoczesną - rodem ze współczesnych „piwnic” - nonszalancją, w sumie jednak dał postać bardzo żywą, nie uronił też nic z prawdziwych klejnotów dowcipu w dialogach z partnerami. (Feliks Jordan, „Śluby panieńskie” Fredry. Inauguracja sezonu w Teatrze Współczesnym, „Kurier Szczeciński” z dn. 22 września 1963)
Ciekawostki
- Z okazji jubileuszu pracy artystycznej Władysława Sokalskiego, przypadającej w 2010 roku, w XII LO zorganizowano okolicznościową wystawę pod hasłem „65 lat w objęciach Melpomeny”. Złożyły się na nią zdjęcia z największymi kreacjami aktora. Ponadto przygotowano prezentację słowno-muzyczną poświęconą aktorowi. Opiekunkami projektu były Celina Wojtoń i Monika Duda.
- Artysta jest jednym z bohaterów książki Iwony Gacparskiej Ścieżki, drogi, przystanki, czyli całe Ich życie... Kolejne historie (Książnica Pomorska i ZASP, Szczecin 2016)
Bibliografia
- Almanach sceny polskiej 1945/46, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1947
- Almanach sceny polskiej 1949/50, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1951
- Almanach sceny polskiej 1950/51, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1952
- Almanach sceny polskiej 1951/52, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1953
- Almanach sceny polskiej 1954/55, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1956
- Almanach sceny polskiej 1955/56, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1957
- Almanach sceny polskiej 1956/57, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1958
- Almanach sceny polskiej 1968/69, (pod. red. Stanisława Marczaka-Oborskiego), WAiF, Warszawa 1970
- Zdzisław Sośnicki, 40 lat teatrów dramatycznych Szczecina (opracowanie części dokumentacyjnej Ryszard Markow i Elwira Rewcio), Krajowa Agencja Wydawnicza, Szczecin 1985
- Katarzyna Stróżyk, Honory i jubileusze, „Kurier Szczeciński” 2011 nr 59
- Teatry dramatyczne w Szczecinie (pod red. Danuty Piotrowskiej), Wyd. Artystyczno-Graficzne RSW „Prasa”, Poznań 1965
- Celina Wojtoń, Władysław Sokalski – 65 lat w objęciach Melpomeny..., „Biuletyn Informacyjny” 2010 nr 18
Inne źródła
- Materiały ze zbiorów Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie
- Materiały i zdjęcia ze zbiorów ZASP w Szczecinie